Το σύστημα αναζητά κυβερνητική λύση. Εμείς τι πρέπει να κάνουμε;

Σοβαρές εξελίξεις δρομολογούνται μετά την απόφαση του Παπανδρέου να θέσει σε δημοψήφισμα τη συμφωνία της 26ης του Οκτώβρη, το λεγόμενο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας. Εξελίξεις που ακόμη δεν μπορούμε να πούμε που θα βγάλουν και μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Το ποιες ήταν οι σκοπιμότητες αυτής της κίνησης του Παπανδρέου επίσης θα αρχίσουν να ξεκαθαρίζουν σε λίγες ώρες. Για το τι κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά, οι ενδοαστικές αντιθέσεις, οι αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών και κατά πόσο παίξανε ρόλο σε όλα αυτά, που σίγουρα έπαιξαν, είναι η άλλη πλευρά της υπόθεσης. Αντιθέσεις που σίγουρα εκφράζονται και μέσα στο ΠΑΣΟΚ αλλά και σε όλο το αστικό πολιτικό κατεστημένο.  Και πραγματικά όσο και να παρακολουθεί κανείς από κοντά τα πράγματα είναι να ξαφνιάζεται όταν αποφάσεις που παίρνονται και παρουσιάζονται, έστω και συγκρατημένα, ως η λύση του προβλήματος της κρίσης και του χρέους πόσο γρήγορα καταρρέουν ή κινδυνεύουν να καταρρεύσουν. Το ίδιο περίπου σκηνικό είχαμε και τον Ιούλιο με την απόφαση της 21ης που πολύ γρήγορα "ξεχάστηκε" για να καταλήξουμε στον συμβιβασμό της 26ης του Οκτώβρη.
Εδώ δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει όμως και ένας άλλος παράγοντας. Αυτός που αφορά εμάς ή θα έπρεπε να μας αφορά. Ο λαός.

Είναι άραγε τυχαίο ότι όλες οι κυβερνητικές κρίσεις τους τελευταίους μήνες δημιουργήθηκαν κατά ή μετά από τις μαζικές αγωνιστικές απεργιακές παρεμβάσεις του λαού; Το καλοκαίρι είχαμε το κίνημα στις πλατείες που σε συνδυασμό με τις απεργιακές κινητοποιήσεις ταρακούνησαν το σύστημα, όπως και τώρα είχαμε τη 48ωρη ως επιστέγασμα μιας σειράς κινητοποιήσεων σε πολλούς εργασιακούς χώρους, και την μαζική μετατροπή των παρελάσεων της 28ης σε διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις. Κινητοποιήσεις που σε μεγάλο βαθμό συνεχίζονται και αυτό που διαφαινόταν ήταν η έντασή τους όσες φιλότιμες προσπάθειες και να έκαναν οι κάθε είδους εργατοπατέρες. Μη ξεχνάμε ότι μέχρι χθες αναμέναμε αποφάσεις των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ για νέα απεργία. 
Είμαστε λοιπόν σίγουροι ότι η πίεση του λαϊκού παράγοντα έπαιξε ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις και είμαστε ακόμη πιο βέβαιοι ότι πρέπει να συνεχιστεί αυτή η πίεση. Παρ' όλο που οι εργατοπατέρες έσπευσαν να αρπάξουν την ευκαιρία και να μην βγάλουν  απεργιακές αποφάσεις χθες. Επιδίωξη του συστήματος είναι να βγάλουν το λαό εκτός, έστω και για κάποιο διάστημα, για να προχωρήσουν την επίθεσή τους όσο το δυνατόν πιο απρόσκοπτα. Γιατί μην ξεχνάμε ότι μέσα σε όλο αυτό το κουρνιαχτό οι αποφάσεις που αφορούν το λαό προχωρούν. Σε αυτό δεν υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ των παραγόντων του συστήματος. Ήδη από χθες άρχισε να τρέχει το μισθολόγιο της πείνας, τα χαράτσια εξακολουθούν να τρέχουν επίσης όπως και η εφεδρεία όπως και οι μειώσεις μισθών και οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Αυτά, παρά την κυβερνητική κρίση και τον σάλο που σήκωσε η πρωτοβουλία του Παπανδρέου εντός και εκτός, δεν σταμάτησαν ίσα ίσα. Ακόμη και τις δηλώσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, αλλά και άλλων παραγόντων του πολιτικού ή οικονομικού κατεστημένου, αν δούμε συμπεραίνουμε ότι οι "φόβοι" τους  δεν έχουν να κάνουν τόσο με την εξαθλίωση του λαού αλλά με τον κίνδυνο μη εφαρμογής της συμφωνίας διάσωσης που την ψήφισαν έστω και με ...βαριά καρδιά. 
Όποια κυβερνητική λύση και αν επιλέξουν λοιπόν ένας βασικός τους στόχος είναι να βγάλουν τον λαϊκό παράγοντα απ' έξω. Είτε εκλογές είναι αυτές είτε δημοψήφισμα είτε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. 
Από την άλλη αυτό που πρέπει να δούμε είναι αν το λαϊκό κίνημα έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που να μπορεί την αντίστασή του από παράγοντα πίεσης και αποσταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος να την μετατρέψει σε δύναμη ανατροπής της επίθεσης και δρομολόγησης τέτοιων ρήξεων και συγκρούσεων που να επιβάλει λύσεις άλλου τύπου. Κατά τη γνώμη μας έχουμε να διανύσουμε ακόμη πολύ δρόμο μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να πούμε ότι η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός γενικά θα αποκτήσουν εκείνη την κινηματική και πολιτική συγκρότηση που θα επιβάλουν γενικότερες λύσεις προς όφελός τους και είμαστε σίγουροι πως όταν φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο οι συγκρούσεις θα είναι σκληρές και δεν θα έχουν καμιά σχέση με αυτά που έχουμε δει ως τώρα και κυρίως με εκλογικά και άλλα κόλπα. 

Αυτό που πρωτεύει τώρα είναι να μην πάνε πίσω οι λαϊκές αντιστάσεις σε όλους τους χώρους όπου υπάρχουν, να πιέσουμε ώστε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να αναγκάζονται να κηρύσσουν απεργίες και κυρίως να κινηθούμε προς την κατεύθυνση ξεπεράσματος των ηγεσιών αυτών ώστε οι εργαζόμενοι να πάρουν πραγματικά την υπόθεση της αντίστασης και ανατροπής της επίθεσης στα χέρια τους.

Από αυτή την άποψη είμαστε αντίθετοι στην εκλογομανία της επίσημης και μη αριστεράς που έτοιμη από καιρό ετοιμάζει κινητοποιήσεις με αίτημα, σε διάφορες παραλλαγές, την πτώση της κυβέρνησης και διεξαγωγή εκλογών για να "μιλήσει" ο λαός. Και να πει τι δηλαδή; Αριστερές διακυβερνήσεις; Λαϊκή εξουσία; Για να φύγουν ΠΑΣΟΚ και κάθε διαχειριστής και να έρθει τι; Οι "αντιφατικές" κυβερνήσεις; Και όλα αυτά πασπαλισμένα με αντιεκλογικές κορώνες! 
Θα προτιμούσαμε για παράδειγμα η συγκέντρωση της Πέμπτης που καλεί το Συντονιστικό των Σωματείων, που πατρονάρει μια χαρά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για να προτείνει εκλογές και την "αριστερή" του διακυβέρνηση, αντί να προτείνει πτώση της κυβέρνησης και ένα άλλο κυβερνητικό πρόγραμμα "πραγματικής αλλαγής" να γινόταν για να ασκηθεί πίεση για περισσότερες απεργίες για κατάργηση του ενιαίου μισθολογίου, για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, για όλα αυτά που μας αφαιρεί το σύστημα με οποιαδήποτε μορφή διακυβέρνησης διαλέξει, σταθερής ή μη. 
Θα προτιμούσαμε το ΚΚΕ αντί να σπεύσει για άλλη μια φορά, φαίνεται το πάθημα του Ιουλίου δεν του έγινε μάθημα, να οργανώσει συλλαλητήριο για εκλογές να καταγγείλει τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ για το χθεσινό μη πάρσιμο απόφασης για απεργιακές κινητοποιήσεις και να αναλάβει πρωτοβουλίες για να παρθούν αποφάσεις τέτοιες από τη βάση των εργαζόμενων. Δεν μας εξηγεί όμως γιατί το λαϊκό κίνημα θα αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη και θα αποσταθεροποιήσει το αστικό πολιτικό σύστημα αν το ΚΚΕ πάρει κάποιες, έστω πολλές, έδρες παραπάνω, γιατί θα σταματήσει την επίθεσή του ή θα δυσκολευτεί με αυτόν τον τρόπο και όχι αν συνεχίσει και επεκτείνει τους αγώνες του, τις απεργίες του, τις καταλήψεις του και τα συλλαλητήριά του. Εκτός και αν έχει τίποτ' άλλες λύσεις κατά νου ή θεωρεί τον εαυτό του έτοιμο να αναλάβει, σαν τον ΣΥΝ, κυβερνητικές ευθύνες. Το ίδιο ερώτημα απευθύνεται και σε αυτούς της εξωκοινοβουλευτικής που προτάσσουν την πτώση των κυβερνήσεων κάθε είδους.
Όλοι τους προτείνουν στο λαό με τον ένα ή άλλο τρόπο να ρίξει την κυβέρνηση, να τους ψηφίσει για να αποκτήσει δύναμη, για να αποσταθεροποιήσει το αστικό πολιτικό σύστημα ώστε να έχουμε φιλολαϊκές εξελίξεις.
Ένα κίνημα όμως, που θα απέτρεπε την ψήφιση του νέου μνημονίου ή του προϋπολογισμού που θα μας επιβάλει η ΕΕ, που θα κέντραρε στην ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής ανεξάρτητα ποιος την υλοποιεί, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα και την πτώση της κυβέρνησης ή κυβερνήσεων. Ποιος άλλωστε θα είχε την παραμικρή ένσταση στο να πέσει μια από τις χειρότερες κυβερνήσεις που εκτέλεσε το μέλλον μιας ολάκερης κοινωνίας. Το πρόβλημα λοιπόν δεν βρίσκεται στο εάν θέλουμε να ανατραπεί η όχι αυτή η κυβέρνηση, όπως μετ' επιτάσεως προβάλουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ, αλλά τι συνεπάγεται για το λαϊκό κίνημα η υιοθέτηση αυτού του συνθήματος ως κεντρικού ακόμη και αν ενδύεται με «αριστερούς» προσδιορισμούς όπως το «από τα κάτω». Όταν μια αριστερή οργάνωση θέλει να δώσει κατεύθυνση στον κόσμο που κινείται, οφείλει να γνωρίζει τόσο το επίπεδο συνειδητοποίησης του κόσμου όσο και τις παραπέρα συνέπειες της πρότασής του. Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ το απαντάει ανοικτά με απαίτηση για εκλογές και παναριστερά συστράτευση για «αριστερή» συγκυβέρνηση, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ μιλάνε αφελώς για πολιτική αστάθεια και αδυναμία κυβερνητικής λύσης που θα δημιουργήσουν όρους ακόμη και για «ασυνήθεις» ή "αδύναμες"  κυβερνήσεις.
Το να καταρρεύσει τελικά η σημερινή κυβέρνηση, και όποια άλλη, δεν είναι κάτι το απρόσμενο ούτε γι αυτούς που την στηρίζουν. Πρόκειται για κυβέρνηση που έχει απολέσει κάθε κοινωνική στήριξη, ακόμη και την κομματική της. Όμως είναι επίσης κατανοητό ότι τα ντόπια και ξένα κέντρα δεν πρόκειται να αφήσουν τις εξελίξεις στην τύχη τους επειδή έχει απαξιωθεί το σύνολο του αστικού προσωπικού. Οι εξελίξεις έτσι και αλλιώς θα είναι απρόβλεπτες, αλλά πάντως ελλείψει ενός δυναμικού κινήματος κάθε άλλο παρά φιλολαϊκές. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και στα βασικά ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κέντρα προμηνύονται πολιτικές ανατροπές (Μέρκελ, Σαρκοζί, Μπερλουσκόνι). Όταν τεθεί ως κεντρικό σύνθημα «να πέσει η κυβέρνηση», θα πρέπει να υπάρχει απάντηση στο τι θα προωθήσει το μαζικό κίνημα, εφόσον υπάρχει, και πώς θα το επιβάλει. Η απουσία μιας τέτοιας ποιότητας κινήματος θέτει από μόνη της περιορισμούς αλλά και πολλαπλούς κινδύνους στρεβλώσεων στην προβολή ενός τέτοιου αιτήματος. Καλλιεργεί μια αυταπάτη που ήδη αναπαράχτηκε στις πλατείες, στις κινήσεις οικονομολόγων και ΕΛΕ, ότι, δηλαδή, χειρότερη κυβέρνηση δεν πρόκειται να προκύψει, είτε γιατί ό,τι ήταν από μέτρα τα πήραν είτε γιατί τα μειωμένα ποσοστά των δυο κομμάτων επιτρέπουν φιλολαϊκές διακυβερνήσεις. Την αυταπάτη αυτή την ανέτρεψε η ίδια η ζωή αλλά οι δυνάμεις αυτές δεν θέλουν να διδαχτούν. Η προβολή συνθημάτων στο Σύνταγμα όπως το «αν όχι τώρα, πότε;» ή «δεν φεύγουμε, αν δεν φύγετε» ή "τώρα είναι η ώρα" που τελευταία λανσάρει το ΚΚΕ, καταγράφουν αυτήν ακριβώς τη βαθιά συστημική, μικροαστική αντίληψη που έχουν αυτές οι δυνάμεις. Ότι δηλαδή πρόκειται για μέτρα μιας κυβέρνησης και όχι μια συστημική επιταγή με βάση την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που δεσμεύει κάθε αστικό ή και αριστερό φορέα που θα επιλέξει να αποτελέσει διάδοχη λύση, έστω με μικροβελτιώσεις.
Η πρόταση αυτή λοιπόν για να μπορεί να ενταχθεί σε μια κατεύθυνση λαϊκών αντιστάσεων και δημιουργίας όρων ανατροπής εντέλει του συστήματος της εκμετάλλευσης, που από αντικειμενικές συνθήκες είναι ήδη ώριμες, προϋποθέτει οικοδόμηση κινήματος και όχι φαεινές ιδέες. Και αυτό δεν μπορεί να το αποφύγει κανείς όσο... προωθημένα αιτήματα και αν καταγράφει στις αποφάσεις του όταν οι εργαζόμενοι ξέρουν ότι κανείς από αυτούς που τα ψηφίζει δεν μπορεί να τον συνεγείρει αλλά και να τον εμπιστευτεί μπροστά στα τεράστια προβλήματα που θα έχει να αντιπαλέψει η υιοθέτησή τους στην πράξη.