Η επέλαση σε ότι υπήρχε ως εργασιακό, κοινωνικό και μορφωτικό δικαίωμα βρίσκεται στο απόγειο της τόσο στην κοινωνία όσο (και στον κρίσιμο τομέα) της εκπαίδευσης. Αυτό που εισπράττουμε όλοι οι αγωνιζόμενοι εκπαιδευτικοί ως «μούδιασμα» των συναδέλφων και του κλάδου είναι ένα σύνθετο όσο και απλό πρόβλημα. Απλό στον εντοπισμό του (χρόνια κυριαρχία μιας ηττοπαθούς, «θεσμικής», λογικής ανάθεσης στους «συνδικαλιστές») όσο και σύνθετο στην απάντηση του (ανάγκη αυτοοργάνωσης στους χώρους δουλειάς, πολιτική προοπτική, κατάκτηση πραγματικών συλλογικών μορφών αντίστασης και αλληλεγγύης). Επιπρόσθετα η μεταφορά του κέντρου βάρους της επίθεσης άμεσα στις εργασιακές σχέσεις (εφεδρεία, καταργήσεις σχολείων, αξιολόγηση) που αναμένεται στο επόμενο διάστημα απειλεί όχι μόνο την ύπαρξη μας ως… πρόσωπα εργαζομένων αλλά και ως συλλογικότητα, ως κλάδο. Απέναντι σ` αυτό το σοκ αναπτύσσονται αντιδράσεις διαφυγής ποικίλου είδους που αν δεν εμποδίζουν τουλάχιστο δεν διευκολύνουν τους συναδέλφους να μετακινηθούν σε προοπτική ανασύνταξης δυνάμεων και στόχων.
Διαφυγή πρώτη:
Το θέσφατο –που κυριαρχεί εδώ και τρία χρόνια περίπου-ότι τέρμα πια οι «κλαδικοί αγώνες» τώρα μόνο αγώνες πανεργατικοί αγνοεί ένα κλάδο με το όχι ευκαταφρόνητο νούμερο των 187.000 ψυχών (αλήθεια σε τι ποσοστό επί του συνόλου των συνδικαλιζόμενων στην ΑΔΕΔΥ αντιστοιχεί;) και μάλιστα σε ένα τομέα τόσο ευαίσθητο σε κοινωνικές και νεολαϊστικες αναταράξεις γενικότερου χαρακτήρα.
Διαφυγή δεύτερη:
Στόχος η αποτροπή της νέας δανειακής σύμβασης (πολύ φρέσκια προσέγγιση). Έχουμε δηλαδή πετύχει την ακύρωση ή την αντίσταση εναντίον του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου και τώρα βάζουμε πλώρη για την προληπτική ακύρωση της επερχόμενης δανειακής! Πρέπει λέει να κάνουμε μια «πολιτική απεργία». Τι συνιστά όμως τον πολιτικό χαρακτήρα μιας απεργίας; Μήπως ότι πρέπει να έχει στόχο να πέσει η κυβέρνηση; Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι η αποχώρηση της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι αποτέλεσμα και νίκη του κινήματος!
Διαφυγή τρίτη (συναφής της προηγούμενης).
Δεν μπορεί να υπάρξουν αιχμές όπως η εφεδρεία αλλά μόνο συνολικά προγράμματα διεξόδου και πάλης. Φαίνεται ότι το κλίμα της εργατικής αναταραχής που προετοίμασε την μεγαλειώδη απεργία της 19ης Οκτώβρη και που βασικά το δημιούργησαν κλάδοι και χώροι εργαζομένων που θίγονταν από το μέτρο δεν είχε να κάνει με τον πολύ υλικό κίνδυνο της άμεσης απώλειας της θέσης εργασίας. Όσοι δεν θεωρούν το ζήτημα της εφεδρείας-απώλειας θέσης εργασίας ζήτημα αιχμής, απλώς «δεν στήνουν αυτί» σ` αυτό που μαζικά συζητάνε μέσα σε κλίμα ανησυχίας στα σχολεία οι συνάδελφοι. Διαφυγή τέταρτη (πιο συντηρητικής μορφής):
Να διεκδικήσουμε τα υπόλοιπα του πλεονάζοντα χρόνου, να μην κατεβούμε ένα άλλα δύο κλιμάκια, να κάνουμε μαζικές ενστάσεις (όχι ότι κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται). Εδώ αγνοείται η πραγματική και μακροπρόθεσμη στόχευση και βούληση όλων των μέτρων που με τον έναν ή άλλο τρόπο ρίχνουν τους μισθούς μας στα τάρταρα. Κυβέρνηση και τρόικα δεν παζαρεύουν την βαρβαρότητα τους και αν το κάνουν θα υποχρεωθούν από ένα μαζικό κίνημα που θα αμφισβητεί συνολικά το δήθεν ενιαίο πεινολόγιο! Διαφυγή Πέμπτη (και η πιο φολκλόρ!).
Να μην αφήσουμε τα συνδιοικητικά όργανα (ΠΥΣΠΕ, ΚΥΣΠΕ) να αλωθούν από τα νέα πειθαρχικά πλαίσια, να απαιτήσουμε διαφανή έλεγχο των αποφάσεων τους κλπ. Δεν πρόκειται να αποδώσω σε κάποια πολιτική ή συνδικαλιστική κίνηση, κάποια από τις παραπάνω προσεγγίσεις, ας αναγνωρίσει ή (ας μην αναγνωρίσει!) όποιος επιθυμεί τη δική του θέση ή προσέγγιση σύμφωνα με τα παραπάνω.
Γεγονός που όλοι μας θεωρούμε αναμφισβήτητο είναι πως μια τέτοια επίθεση δεν αντιμετωπίζεται με τους τρόπους, τη στόχευση και τους ρυθμούς της προηγούμενης περιόδου. Χρειαζόμαστε ένα κίνημα εκπαιδευτικών που θα έχει τη δυνατότητα να ξεκινά αγώνες με βάση την επίθεση που δέχεται σε βασικά δικαιώματα και να μην περιμένει πότε θα συλλογικοποιηθεί η αντίσταση και ο συντονισμός.
Χρειαζόμαστε ένα κίνημα εκπαιδευτικών που να ζητά την κατάργηση των μνημονίων, μεσοπρόθεσμων παλιών νέων και επόμενων αλλά που ταυτόχρονα θα έχει την οξυδέρκεια και την ικανότητα να συλλάβει τι αποτελεί για τον κλάδο το ζήτημα των… ζητημάτων ως αιχμή. Χρειαζόμαστε ένα κίνημα εκπαιδευτικών που δεν θα επαναπαύεται στα εκλογικά ποσοστά και δεν θα μεταφέρει την κοινοβουλευτική νοοτροπία περί «αλλαγής συσχετισμών» στα συνδικαλιστικά όργανα Που θα καταπιάνεται με την δημιουργία ενός δικτύου αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης σε κάθε σχολείο ανεξάρτητα από τους περισσότερο ή λιγότερο αρνητικούς συσχετισμούς στα συνδικαλιστικά όργανα..
Χρειαζόμαστε ένα κίνημα εκπαιδευτικών που αφού δημιουργήσει αυτούς τους όρους στο εσωτερικό του (ή έστω παράλληλα με αυτό) θα αναζητήσει την οριζόντια συμπόρευση του πρώτα ως ενιαίος κλάδος (δάσκαλοι-καθηγητές) και στην πορεία με τους κλάδους που δέχονται την μετωπική επίθεση (π.χ. υγεία).
Γι' αυτό το κίνημα η αναζήτηση και η συζήτηση πως θα αναπτυχθεί και θα οργανωθεί έπρεπε να ξεκινήσει από… χθες! Σ` έναν χρόνο ιστορικό που τρέχει πια με χίλια και που ούτε για το επόμενο δεκαπενθήμερο δεν παίρνει όρκο κανείς τι θα συμβεί, πάντα υπάρχουν ευκαιρίες για αλλαγή και μετακίνηση!
Πρωτοβουλίες λοιπόν και δράσεις αγώνα, συζήτησης και πάλι αγώνα και συζήτησης και πάλι αγώνα κοκ σε κάθε πόλη και περιοχή.
Εν όψει «μαύρων γιορτών»… Δεκέμβρης 2011 με τα μυαλά στο κρίσιμο `12…
Δημήτρης Μάνος-νηπιαγωγός μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων στη Θεσσαλονίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου