Μείζον ζήτημα δημιουργείται με το «πολυνομοσχέδιο» του Υπουργείου Υγείας, που στο άρθρο 25, θεσπίζοντας το Τμήμα Εξαρτησιογόνων Ουσιών της Δ/νσης Εξαρτήσεων επαναφέρει το θέμα της λειτουργίας ιδιωτικών μονάδων απεξάρτησης. Το Τμήμα αυτό επιφορτίζεται με την αρμοδιότητα της αδειοδότησης, της εποπτείας λειτουργίας, του σχεδιασμού ανάπτυξης, έχοντας αρμοδιότητα μέχρι και για τα κτίρια τέτοιων κέντρων. Για την έκταση που έχει πάρει η λειτουργία (παράνομη ως τώρα) τέτοιων ιδιωτικών κέντρων αξίζει να αναφέρουμε πληροφορίες του Συλλόγου μας από σχετική έρευνα – χαρτογράφηση του ΚΕΘΕΑ για τον Νομό Θεσσαλονίκης (υπό δημοσίευση), όπου καταγράφηκαν 25, ενώ εικάζεται η ύπαρξη ενός αντίστοιχου επί πλέον αριθμού που οι συνθήκες μυστικότητας της λειτουργίας δεν επέτρεψε να εντοπιστούν.
Η αδειοδότηση των ιδιωτικών κέντρων «απεξάρτησης» επιχειρείται κατά καιρούς να παρουσιαστεί ως θέμα εξοικονόμησης δημόσιων πόρων σε μια εποχή δημοσιονομικής ένδειας. Όμως στο Σχέδιο Νόμου διαβάζουμε ότι το ίδιο τμήμα είναι αρμόδιο για: «την επιχορήγηση από πιστώσεις του Τακτικού προϋπολογισμού, του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, ή οποιαδήποτε πηγή εσόδων των Δημοσίων ή Ιδιωτικών Μονάδων για την αντιμετώπιση της εξάρτησης»
Είναι η πλήρης εγκατάλειψη των στόχων της πρόληψης, της απεξάρτησης και της κοινωνικής επανένταξης των εξαρτημένων μέσα από ένα δημόσιο και δωρεάν σύστημα υπηρεσιών, που ταυτόχρονα αποτελεί την αναγνώριση από μέρους της πολιτείας του κοινωνικού χαρακτήρα του φαινομένου της εξάρτησης. Η πολιτική για τα ναρκωτικά εγκαταλείπει την αποκατάσταση και περιορίζεται στην υποκατάσταση, ανοίγοντας παράλληλα διάπλατα τις πόρτες στους ιδιώτες και στα κάθε είδους (και αμφίβολης ποιότητας) ιδιωτικά κέντρα, που πουλάνε πανάκριβα την ελπίδα της απεξάρτησης, και που τώρα πλέον θα επωφελούνται και της επιχορήγησης τους με δημόσιο χρήμα.
Οι οργανισμοί για την πρόληψη και αντιμετώπιση των εξαρτήσεων, πληγωμένοι από τις περσινές περικοπές του προϋπολογισμού (παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις) και την δραματική μείωση των εισοδημάτων των εργαζόμενων (που αυτοί πλήρωσαν σε μεγάλο βαθμό την βιωσιμότητα των οικονομικών μεγεθών των φορέων), δέχονται τώρα πέραν των οικονομικών και θεσμικά πλήγματα. Η επίθεση δεν περιορίζεται στα εισοδήματα των εργαζόμενων, οι απορρυθμίσεις που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις είναι πάνω απ’ όλα προϊόντα μιας συνολικής, βαθιά αντικοινωνικής πολιτικής.
Αυτή την πολιτική πρέπει να αντιπαλέψουμε και στον αγώνα αυτό δεν θα είμαστε μόνοι. Ούτως ή άλλως η υπόθεση της απεξάρτησης δεν είναι μόνο υπόθεση μερικών εκατοντάδων εργαζόμενων σ’ αυτήν αλλά των εξαρτημένων, των οικογενειών τους, της κοινωνίας συνολικά. Αυτοί είναι οι φυσικοί μας σύμμαχοι σε έναν αγώνα για να μείνει η ελπίδα της απεξάρτησης ζωντανή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου