Διαθεσιμότητες εργαζομένων-Κλείσιμο Νοσοκομείων: Να μην περάσει η επιχείρηση πειθάρχησης-τρομοκράτησης

Τη στιγμή που έκλεισαν ή βρίσκονται σε τροχιά κλεισίματος νοσοκομεία σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη, την ώρα που «σχεδιάζεται» ο υγειονομικός χάρτης της χώρας και ετοιμάζεται το έδαφος για κατάργηση δεκάδων νοσοκομείων στην επαρχία, η κυβέρνηση και ο Υπουργός Υγείας επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση συκοφάντησης και σπίλωσης όσων αντιστέκονται. Τα γεγονότα στο νοσοκομείο της Κέρκυρας αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Οι «επιθεωρητές υγείας» διυλίζουν τον κόνωπα και καταπίνουν την κάμηλο. Κάνουν τα στραβά μάτια στις επικίνδυνες συνθήκες για την υγεία των ασθενών και ανακαλύπτουν -έτσι νομίζουν- τους αποδιοπομπαίους τράγους, που δεν είναι άλλοι από τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία.
Δεν έχει σημασία που κλείνουν νοσοκομεία, κλινικές, τμήματα ή υπηρεσίες. Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τα μαντρόσκυλα του υπουργείου Υγείας που αναζητούν τον φράχτη στο πρόσωπο του εργαζόμενου (εξουθενωμένου και χαμηλά αμοιβόμενου) που άργησε πέντε λεπτά να πάει στη δουλειά του: Ο στόχος είναι διπλός, αφ’ ενός μεν να δημιουργηθεί το κλίμα στην κοινωνία ότι για όλα τα κακά ενός νοσοκομείου αποκλειστικοί υπεύθυνοι είναι οι εργαζόμενοι και όχι η κυβέρνηση και η τρόικα με την πολιτική τους. Αφ’ ετέρου, να περάσει η πειθάρχηση και η τρομοκράτηση των υγειονομικών, ώστε να μην αντιστέκονται σ’ αυτή την πολιτική.
Οι εντολοδόχοι της τρόικας γνωρίζουν ότι δεν είναι εύκολο να περάσει η πολιτική τους. Η κατάσταση είναι τραγική για όποιον έρχεται σ’ επαφή με το υγειονομικό σύστημα της χώρας. Ελλείψεις σε στοιχειώδη υλικά (γάζες, οινόπνευμα, σύριγγες κλπ), μηχανήματα που τις περισσότερες φορές δεν λειτουργούν (αξονικοί, μαγνητικοί κλπ), ράντζα που κρύβονται για καμιά-δυο ημέρες, για να επανεμφανισθούν δριμύτερα στη γενική εφημερία. Και όλα αυτά ως αποτέλεσμα των πετσοκομμένων κονδυλίων, που δεν επαρκούν πλέον ούτε για τα στοιχειώδη και της κατάργησης υποδομών.
Παράλληλα, το άνοιγμα του μετώπου της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, που σχεδιάζει η κυβέρνηση για το άμεσο μέλλον, προοιωνίζει ακόμα χειρότερες μέρες. Η κατάργηση των πολυϊατρείων του ΕΟΠΥΥ θα σημάνει την κατάργηση του δικαιώματος στην περίθαλψη για εκατομμύρια κατοίκους αυτής της χώρας. Η αποθέωση του δόγματος «όποιος έχει ανάγκη περίθαλψης θα έχει λίγες και ακριβές επιλογές» θα επιχειρηθεί να εφαρμοστεί σύντομα, όπως όλα δείχνουν. Και εκεί δεν θα υπάρχει το «Σώμα Επιθεωρητών Υγείας» να «προασπίσει» τα δικαιώματα των ασθενών. Άλλος είναι ο ρόλος τους, άλλωστε.
Αλλά και οι διαθεσιμότητες-απολύσεις των εργαζομένων καλά κρατούν. Οι 1.700 «διαθέσιμοι» από τα νοσοκομεία Αττικής και Θεσσαλονίκης, ξαναπιάνουν δουλειά σε άλλα μεγαλύτερα νοσοκομεία, κυριολεκτικά σε «αργή κίνηση» (κατά τα άλλα, ο υπουργός Υγείας στοιχημάτιζε ότι η διαθεσιμότητα θα διαρκούσε 15 μέρες και ήδη πλησιάζει το δίμηνο!). Με το ανάλογο κόστος, φυσικά, από την τσέπη των εργαζομένων, αφού το κράτος- εργοδότης περιέκοψε το 1/3 περίπου των αποδοχών τους, έχοντας επί της ουσίας ανοίξει το ζήτημα της ανασφάλειας και αβεβαιότητας, αναφορικά με το δικαίωμα στη δουλειά και στους υγειονομικούς.
Μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα, η τρομοκρατία και η πειθάρχηση των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα της βάρβαρης- εγκληματικής (κυριολεκτικά, αναφορικά με το κοινωνικό αγαθό της υγείας) πολιτικής της τρόικας και κυβέρνησης. Γιατί τόσο ο λαός όσο και οι υγειονομικοί ζουν στο πετσί τους τις συνέπειες αυτής της πολιτικής. Πολύ περισσότερο που η κατάσταση θα επιδεινωθεί και με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Τα πειθαρχικά, οι αναφορές, οι απειλές, η τρομοκρατία πρέπει να πέσουν στο κενό. Γιατί οι μαχόμενοι υγειονομικοί κάνουν το αυτονόητο. Υπερασπίζονται, δηλαδή, το δικαίωμα του λαού στη ΔΩΡΕΑΝ περίθαλψη και το δικαίωμά τους στη δουλειά. Αγωνίζονται για το δικαίωμα του λαού να έχει νοσοκομείο να απευθυνθεί την ώρα της ανάγκης και ιατρείο, να τον εξετάσουν μαζί με τις απαραίτητες εξετάσεις, χωρίς προϋποθέσεις. Αυτά τα δικαιώματα είναι που χτυπιούνται σήμερα.
Ένα είναι βέβαιο. Όταν κινδυνεύει η ίδια σου η ζωή, δεν λογαριάζεις κόπους και θυσίες. Γιατί το δικαίωμα στη ζωή δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς υγειονομική περίθαλψη όλων των επιπέδων. Και γιατί δεν μπορεί κανείς εργαζόμενος να ζήσει χωρίς δουλειά.
Αγριεύουν τα πράγματα, από πλευράς συστήματος. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η τρομοκρατία του κράτους και της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την ξεπουληματική στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας, θα συνεχίσουν να «κάνουν τη δουλειά τους». Όλα έχουν ένα όριο. Θα φροντίσουμε και εμείς να ξεδιπλωθούν και να συγκροτηθούν τα μέτωπα αντίστασης και διεκδίκησης, που λαός και υγειονομικοί έχουν ανάγκη και μπορούν να πραγματοποιήσουν. Στα αστικά κέντρα και την ύπαιθρο, σε μικρά και μεγάλα νοσοκομεία, στα πολυϊατρεία του ΕΟΠΥΥ και τα κέντρα Υγείας. Γιατί το δικαίωμα στη ζωή δεν καταργείται.

Σπύρος Παπακωνσταντίνου