Νεο αγωνιστικό σχήμα στο Θριάσιο νοσοκομείο

 Η επίθεση της κυβέρνησης της ΕΕ. και του ΔΝΤ συνεχίζεται ανελέητα Παρά τα μεγάλα λόγια περί ανάπτυξης, πρωτογενών πλεονασμάτων και άλλα συναφή, η αλήθεια για τους εργαζομένους δεν μπορεί να κρυφτεί.
Μειώσεις μισθών μέχρι εξευτελιστικών επιπέδων, απολύσεις, τεράστια ανεργία και εξαθλίωση, κτύπημα των ασφαλιστικών εργασιακών δικαιωμάτων & τρομοκρατία διαμορφώνουν το σκηνικό.

Συγχωνεύσεις καταργήσεις σχολείων, δημοσίων υπηρεσιών και νοσοκομείων, διαθεσιμότητες και απολύσεις, συμπληρώνουν το παζλ του νέου εργασιακού μεσαίωνα που είναι ήδη εδώ…Για πρώτη φορά οι διαθέσιμοι καθηγητές, σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες, υπάλληλοι των υπουργείων κλπ. οδηγούνται στην απόλυση αφού τελειώνει ο χρόνος της διαθεσιμότητας τους χωρίς να έχουν τοποθετηθεί. Για πρώτη φορά και χωρίς την συνταγματική κατάργηση της μονιμότητας δημόσιοι υπάλληλοι απολύονται. Νέες φουρνιές διαθεσίμων διαμορφώνονται μέρα με τη μέρα.

 Την ίδια ώρα με το νέο νομοσχέδιο για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων διαμορφώνουν μια ακόμα δεξαμενή υπαλλήλων προς απόλυση-διαθεσιμότητα, σταθεροί στο στόχο των εκατοντάδων χιλιάδων απολύσεων από το δημόσιο, σταθεροί στο στόχο της γενικότερης ανατροπής των εργασιακών  σχέσεων προκειμένου να διαμορφωθεί η νέα φιγούρα υπαλλήλων στο  δημόσιο, με μισθούς των 500 και βάλε… πιο λίγο ευρώ το μήνα, των ευέλικτων απολύσεων, των απροσδιορίστων ωραρίων, χωρίς εργατικά δικαιώματα και κινηματικές αντιρρήσεις κάθε είδους .

Στην υγεία καμιά πρόσληψη και χιλιάδες αποχωρήσεις-συνταξιοδοτήσεις, πετσοκομμένοι προϋπολογισμοί στα νοσοκομεία που οδηγούν σε «σαφάρι υλικών», με 30 ασθενείς ανά νοσηλευτή, με διπλοβάρδιες και παραβιάσεις του ωραρίου, με καταργήσεις-συγχωνεύσεις νοσοκομείων και πρωτοβαθμίων μονάδων υγείας, με τη  προσέλευση στα δημόσια νοσοκομεία να αυξάνεται και τα ράντζα  να επεκτείνονται, με μισθούς πετσοκομμένους  και  παγωμένους εδώ και χρόνια, με τους φόρους και τα χαράτσια κάθε είδους να τινάζουν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς στον αέρα.

Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση οι εργαζόμενοι δεν έμειναν χωρίς αντιστάσεις. 23 απεργίες έχουν κυρηχθει την τελευταία πενταετία με πρωτοφανέρωτη μαζικότητα σαν αποτέλεσμα της σωρευμένης οργής και αγανάκτησης που γέννησε και γεννά η κυβερνητική πολιτική. Όσο αλήθεια είναι αυτό άλλο τόσο είναι γεγονός ωστόσο, ότι αυτές δεν μπόρεσαν να ανατρέψουν την κυβερνητική πολιτική  παρά τις επιμέρους καθυστερήσεις, ελιγμούς ή ακόμα και προσωρινές υποχωρήσεις που επέβαλλαν στις κάθε φορά κυβερνήσεις, που άλλαζαν η μια μετά την άλλη προκειμένου να διαχειριστούν  το συνεχώς διευρυνόμενο πολιτικό κόστος των επιλογών τους.

Είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να βγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα  από τη τελευταία πενταετία προκειμένου να υπάρξει νέα ανάταση του κινήματος των εργαζομένων, μιας και φαίνεται το τελευταίο διάστημα ότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση, με αναντιστοιχίες με τις απαιτήσεις της περιόδου, κατακερματισμένο, με τους θιγομένους κάθε φορά να σηκώνουν μόνοι τους τις αντιστάσεις  και χωρίς την αγωνιστική ενότητα που απαιτείται για να απαιτηθεί η κυβερνητική επίθεση.

Στοιχείο αδιαφιλονίκητο αυτών των κινητοποιήσεων είναι ότι κινηθήκαν κατά βάση με τη λογική της διαμαρτυρίας και όχι του παρατεταμένου αγώνα. Τακτική που βόλευε τη συνδικαλιστική ηγεσία αλλά και έκφραζε τις συνήθειες περασμένων εποχών όπου στην καλύτερη των περιπτώσεων μια μαζική διαμαρτυρία  μπορούσε να φέρει οριακά αποτελέσματα, ενώ στην άμαζη εκδοχή της  οδηγούσε απλώς στο…ξεπούλημα του αγώνα. Έτσι τη τελευταία τετραετία όλες οι απεργίες κυρρήσονταν κατά βάση λίγο πριν την ψήφιση των νόμων στη βουλή και παρέμεναν ξεχασμένες μετά. Γεγονός βέβαια που καθησύχαζε την κυβέρνηση που εκ των προτέρων μπορούσε να υπολογίζει το όρια της μαζικής μεν αλλά ωστόσο  αναντιστοιχης  διαμαρτυρίας.

Απόπειρες να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση υπηρξαν αποκλειστικά από πρωτοβάθμια σωματεία (πχ χαλυβουργία –λιμενεργάτες – μέτρο - καθηγητές) που θεωρηθήκαν από τη κυβέρνηση ότι παραβίαζαν τη νομιμότητα  και αντιμετωπιστήκαν αποφασιστικά με επιστρατεύσεις  και ανοικτή καταστολή δείγμα και αυτό του πανικού της μπροστά στην απειλή της γενίκευσης αυτής της τακτικής.

 Στις κινητοποιήσεις αυτές η συνδικαλιστική αριστερά όταν δεν σταθηκε εχθρική (φθάνοντας ειδικά στην περίπτωση της απεργίας των καθηγητών να προπαγανδίζει συντηρητικές απόψεις για το ιερό δικαίωμα στις εξετάσεις) κατά βάση αποτέλεσε κήρυκα  ηττοπάθειας έτοιμο να τα στρίψει στην πρώτη δυσκολία του αγώνα, κλείνοντας η ιδία σε αρκετές των περιπτώσεων τους αγώνες, πανηγυρίζοντας μάλιστα μετά για τη δικαίωση της ηττοπάθειας της.! Δεν δίστασε να προχωρήσει σε συνδικαλιστικά πραξικοπήματα (παραβίαση των αποφάσεων συνελεύσεων στους καθηγητές:  περί αγνόησης της επιστράτευσης και κλείσιμο της απεργίας παρά το πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της συνέχισης της απεργίας, πρόταση για κύρηξη απεργίας στην υγεία 2 μήνες μετά (!) τις πρώτες διαθεσιμότητες παρά τις υποσχέσεις για κύρηξη πολέμου (sic)στις πρώτες απολύσεις.

Στην πραγματικότητα η συνδικαλιστική αριστερά απέδειξε περίτρανα ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια της απλής διαμαρτυρίας, που πετυχαίνει…. με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια:

 Και τηρείται η αστική νομιμότητα και άρα η αδιατάραχτη συμμετοχή στο ομαλό κοινοβουλευτικό παιχνίδι, και διευρύνεται η φθορά της κυβέρνησης .

Το ότι βεβαίως η ήττα ενισχύει αντικειμενικά τις λογικές περί ματαιότητας της πάλης οδηγώντας το μαζικό κίνημα σε υποχώρηση λίγο φαίνεται να απασχολεί.

Αποκορύφωμα αυτής της τακτικής που επικυρώθηκε με διευρυμένη μάλιστα συμμετοχή της αριστεράς στα ανώτατα συνδικαλιστικά όργανα (ΑΔΕΔΥ) ήταν και πρόσφατη απόφαση (με συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ) για απεργία χωρίς ημερομηνία που θα γινόταν όταν η κυβέρνηση (!) αποφάσιζε να καταθέσει το νομοσχέδιο για την αξιολόγηση! Απεργίας που και αυτή ακόμα με τη σειρά της ματαιώθηκε γιατί η κυβέρνηση μετέθεσε την ημερομηνία ψήφισης (!) μετά από πρόταση των συνεπών αγωνιστικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ και τη συνεπικουρία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ!

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι απαιτούνται διαφορετικά πράγματα στο κίνημα των εργαζομένων Πρέπει να γίνει σαφές ότι η επίθεση της κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ θα είναι συνεχής γιατί η είναι μόνο η μια αλήθεια ότι είναι αποτέλεσμα της κρίσης. Η άλλη αλήθεια είναι ότι θεωρεί ότι είναι η ιστορική τους ευκαιρία από άποψη συσχετισμών δύναμης για να πάρει τη ρεβάνς από τους εργαζομένους προκειμένου να διαμορφωθεί η κοινωνία της απόλυτης κυριαρχίας του κέρδους και της απόλυτης υποταγής των εργαζομένων

Από την άποψη αυτή οι μάχες απέναντι τους πρέπει να δοθούν με την ένταση και την διάρκεια και την αποφασιστικότητα που απαιτεί η ΣΗΜΕΡΙΝΗ φάση

Είναι περισσότερο από απαραίτητο και στο κίνημα των υγειονομικών να διαμορφωθεί ένα ρεύμα απόψεων που δεν θα πείθεται για  την ματαιότητα των αγώνων με δικαιολογίες «αριστερής» προέλευσης αλλά θα αναζητά την αναμέτρηση με την κυβέρνηση στο πεδίο που είναι προνομιακό. Το πεδίο των μαζικών αγώνων, με απεργίες διαρκείας, ξεπερνώντας τη λογική της ανάθεσης της λύσης των προβλημάτων στην επόμενη κάλπη.

Είναι απαραίτητο να διαμορφωθεί ένα δυναμικό εργαζομένων που θα αποτελέσει ένα σοβαρό στήριγμα των αγωνιστικών διαθέσεων που είναι σίγουρο ότι υπάρχουν αλλά αδυνατούν να βρουν στοιχειώδεις όρους εγγυησης της πάλης τους με αποτέλεσμα να επιστρέφουν στην απογοήτευση και την αδράνεια.

Για να μπορέσουν να βρουν πραγμάτωση τόσο η αντίσταση, η ματαίωση των αντιλαϊκών σχεδίων κυβέρνησης ΕΕ και ΔΝΤ, αλλά και για να ανοίξει ο δρόμος διεκδίκησης να πάρουμε πίσω όλων όσων μας έκλεψαν

Η ΥΓΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ

ΠΛΗΡΗ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

 

Όλοι εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο σας καλούμε να συζητήσουμε την ίδρυση ενός νέου σχήματος αντίστασης-κοινής δράσης και αγώνα στο χώρο του νοσοκομείου μας που θα ανταποκρίνεται στις νέες απαιτήσεις.

 Ακολουθούν υπογραφές 13 συναδέλφων

ΑΝΟΙΧΤΗ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΤΡΙΤΗ 15/4/2014, 1μμ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ Θριάσιου νοσοκομείου