Η πολιτική των διαθεσιμοτήτων-απολύσεων και του κλεισίματος νοισοκομείων που ξεκίνησε στα μέσα του καλοκαιριού ''ολοκλήρωσε'' τον πρώτο κύκλο. Πέντε νοσοκομεία κλειστά (τρία στη Θεσσαλονίκη και δύο στην Αττική), το Ινστιτούτο νοσημάτων θώρακος με κατεβασμένα τα ρολά και δυο ακόμη νοσοκομεία στην Αθήνα σε τροχιά λουκέτου. Δεν είναι και μικρό πράγμα, θα έλεγε κανείς, μέσα σε διάστημα δυόμισυ μηνών. 1665 εργαζόμενοι τέθηκαν σε καθεστώς διαθεσιμότητας, ''αξιολογήθηκαν'' και περιμένουν να ξαναπιάσουν δουλειά σε μεγαλύτερα νοσοκομεία.
Απολογιστικά, θα λέγαμε, ότι πρωταρχικός στόχος της κυβέρνησης ήταν το κλείσιμο μονάδων υγείας, η μείωση του δημόσιου τομέα της περίθαλψης και η συνακόλουθη διεύρυνση του πεδίου δράσης του ιδιωτικού. Στο πεδίο αυτό, πράγματι δεν μπόρεσε να υπάρξει σθεναρή αντίσταση, τόσο από πλευράς των εργαζομένων στα νοσοκομεία όσο και από τον λαϊκό παράγοντα. Πολλοί έβαλαν το χεράκι τους για μια τέτοια εξέλιξη. Ο συντεχνιακός τρόπος που αντιμετώπισε το ζήτημα μερίδα εργαζομένων, η αδυναμία και κυρίως η απροθυμία των συνδικαλιστικών ηγεσιών του χώρου να θέσουν και κατά βάση να παλέψουν το ζήτημα με γραμμή σύγκρουσης με την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της, η συγκέντρωση όλων των πυρών από πλευράς του συστήματος στον συγκεκριμένο στόχο, έπαιξαν το ρόλο τους. Παράλληλα, η αδυναμία πραγματικού συντονισμού όλων των εργαζομένων σε κοινό μέτωπο για την απώθηση της αντιδραστικής επιδρομής, το γεγονός ότι δεν απλώθηκαν οι αγώνες τόσο στα μεγάλα νοσοκομεία του κέντρου της Αθήνας όσο και πανελλαδικά, ήταν σημαντικοί παράγοντες. Εξαιρέσεις υπήρξαν φυσικά, δεν μπόρεσαν, ωστόσο, να διαφοροποιήσουν την εξέλιξη των πραγμάτων.
Η σχετική επιτυχία κυβέρνησης και τρόικας στο κεφάλαιο αυτό ήδη έχει ανοίξει την όρεξη για την εξαπόλυση του δεύτερου κύματος της επίθεσης, με αιχμή του δόρατος την πρωτοβάθμια περίθαλψη και τον ΕΟΠΥΥ. Ένα τρίτο κύμα θα αφορά το κλείσιμο νοσοκομείων της επαρχίας, για να ξαναγυρίσει το πράγμα εκεί απ' όπου ξεκίνησε, στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη. Το πόσο γρήγορα θα εκδηλωθούν αυτές οι επιθέσεις εξαρτάται φυσικά από τη συνολικότερη πολιτική κατάσταση αλλά και τις «ιεραρχήσεις» ξένων και ντόπιων κέντρων. Οι προθέσεις δεν κρύβονται πλέον και ο στόχος έχει απομείνει. Άλλωστε είναι αρκετά πράγματα ακόμη που να παραπέμπουν σε δικαίωμα, με ελεύθερη πρόσβαση και δωρεάν χαρακτήρα.
Από την άποψη αυτή, βρισκόμαστε στην αρχή της επίθεσης στο δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη, όπως αυτή μορφοποιείται στη συγκεκριμένη φάση. Η εμπειρία του πώς κατόρθωσε η κυβέρνηση να κλείσει τα πρώτα νοσοκομεία μπορεί, αν εκτιμηθεί σωστά, να οδηγήσει σε σοβαρότερη συγκρότηση, συλλογικότητα και μαζικότητα, απαραίτητες προϋποθέσεις για την αποτροπή μελλοντικών επιθέσεων.
Ο δεύτερος στόχος των απολύσεων υγειονομικών δεν προχώρησε προς το παρόν. Ο ελιγμός, ωστόσο, της κυβέρνησης να επανατοποθετήσει τους εργαζόμενους σε άλλα μεγαλύτερα νοσοκομεία πρέπει να ερμηνευθεί σωστά. Η πίεση που ασκήθηκε πάνω σ' αυτό ακριβώς το ζήτημα και προς πολλές κατευθύνσεις ήταν καθοριστική. Θα ήταν εύκολο, άραγε, για την κυβέρνηση να «πείσει» τη λεγόμενη κοινή γνώμη ότι η απόλυση νοσοκομειακών υπαλλήλων θα ήταν προς το συμφέρον του λαού;
Οι κινητοποιήσεις, απεργιακές και άλλες, των εργαζομένων, στα νοσοκομεία που έκλειναν ή υποβαθμίζονταν, υπήρξαν συμαντικές, αν αναλογιστεί κανείς την περίοδο στην οποία εκδηλώθηκαν. Καλοκαίρι, με τη συνδικαλιστική ηγεσία ανοιχτά εχθρική και χωρίς πολιτική στήριξη. Οι δηλώσεις του ίδιου του Γεωργιάδη, με απαξιωτικό τρόπο για τους απεργούς, εξέφραζαν το φόβο επέκτασης της πυρκαγιάς σε γειτονικά ή στα υπόλοιπα νοσοκομεία. Έγιναν πάντως σημαντικες κινήσεις, μερικές φορές αρκετά μαζικές, που συσπείρωσαν τα εν δυνάμει υποψήφια «θύματα». Οι εργαζόμενοι καταλάβαιναν ότι οι διαθεσιμότητες ήταν προστάδιο απολύσεων και μαζικοποιούσαν τις απεργιακές συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνταν, με ρυθμό μιάς κάθε εβδομάδα ,από κάποιο σημείο και πέρα, με την πιο σημαντική στην Αθήνα να πλησιάζει το νούμερο της χιλιάδας. Δεν έλειψαν μάλιστα από ορισμένα νοσοκομεία και 48ωρες απεργίες που προσπάθησαν να θέσουν τη λογική των απεργιακών μορφών διάρκειας για την αποτροπή -μεταξύ των άλλων- και των απολύσεων.
Η συγκεκριμένη μανούβρα της κυβέρνησης δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν. Οι απολύσεις στο Δημόσιο θα προέλθουν μέσα και από τα νοσοκομεία. Η επιλογή να μη γίνουν στην παρούσα φάση μόνο ως τακτικός ελιγμός πρέπει να ερμηνευθεί.
Σε κάθε περίπτωση, κυβέρνηση και τρόικα άνοιξαν τα χαρτιά τους. Το μέλλον προβλέπεται ζοφερό, τόσο στο ζήτημα των διαθεσιμοτήτων-απολύσεων όσο και στο πεδίο του κλεισίματος κι άλλων νοσοκομείων. Και τα αιτήματα-στόχοι πάλης δεν μπορούν να είναι διαφορετικά:
-Να επαναλειτουργήσουν τα νοσοκομεία που έκλεισαν και να μην κλείσουν κι άλλα
-Να ανατραπούν νέες διαθεσιμότητες-απολύσεις κάτω από αυτό το πρίσμα
Ο αγώνας, με κεντρικούς αυτούς τους δύο στόχους, μόλις ξεκίνησε.
πηγή: Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου