Η λεγόμενη αξιολόγηση είναι η φόρμουλα που, όπως όλα δείχνουν, έχει
επιλεγεί για το κλείσιμο-κατάργηση-συγχώνευση φορέων και οργανισμών του
Δημοσίου με την ταυτόχρονη απόλυση χιλιάδων εργαζομένων σε αυτούς.
Βεβαίως όποιος έχει το μαχαίρι έχει και το πεπόνι -μιλάμε για την τρόικα
και την κυβέρνηση-, διαμορφώνοντας τους «κανόνες» καταπώς τον βολεύουν
και πάντα σύμφωνα με τις επιδιώξεις του.
Η βασική πλευρά βρίσκεται στην αναδιάρθρωση του αστικού κράτους στη βάση δύο κεντρικών και αδιαπραγμάτευτων κατευθύνσεων: από τη μια, την -κατά προτεραιότητα,όπως διατυμπανίζουν- ικανοποίηση των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και των οργανισμών τους (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ κ.λπ.) και, από την άλλη, την εν γένει λειτουργία του, αποκλειστικά για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η επιδίωξη αυτή συνεπάγεται μια σειρά ανατροπές περισσότερο δομικού χαρακτήρα εφεξής.
Για παράδειγμα, η «ευελιξία» και η «πάταξη της γραφειοκρατίας» στην οποία αρέσκονται να αναφέρονται σημαίνει γρήγορη, άμεση εξυπηρέτηση των επιταγών των ξένων και ντόπιων αφεντικών. Από το πώς θα στηθεί μια επιχείρηση και θα «εξυπηρετηθεί» μέχρι την απρόσκοπτη είσπραξη του μερτικού των «επιτηρητών». Από τη γρήγορη απόληψη των φόρων, τελών, χαρατσιών, μέχρι την όσο πιο βραδεία γίνεται απονομή των συντάξεων ή των όποιων βοηθημάτων στα λαϊκά στρώματα.
Η «εσωτερική» λοιπόν αξιολόγηση προβλέπεται ήδη από το νέο φτωχολόγιο στο Δημόσιο που ισχύει από 1/11/2011 και οσονούπω θα τεθεί σε εφαρμογή για να διασπάσει, κατηγοριοποιήσει, διχάσει τους εργαζόμενους και να μειώσει, εν τέλει, το μισθολογικό κόστος μέσω της λεγόμενης αρνητικής αξιολόγησης. Έχουμε την άποψη πως δεν είναι κυρίαρχη σε αυτή την επιλογή η οικονομική πλευρά (χωρίς να είναι αμελητέα) όσο η πολιτική πλευρά της τρομοκρατίας, των πιέσεων, της επιδίωξης υποταγής των μη αρεστών και αντιστεκόμενων υπαλλήλων. Εξ ου και ο αντιδραστικός μηχανισμός της ιεραρχίας ο οποίος στήνεται ακριβώς γι' αυτόν τον σκοπό.
Η «εξωτερική» αξιολόγηση είναι σήμερα στη φάση συγκρότησής της και είναι πιο επικίνδυνη. Αφορά πρώτα και κύρια φορείς, οργανισμούς, υπηρεσίες και τμήματα που θα κλείσουν, με όλες τις συνέπειες που θα έχει κάτι τέτοιο ως προς τον λαό και τους εργαζόμενους σε αυτούς τους τομείς. Από την άποψη αυτή, μόνο τυχαίο δεν είναι ότι τα μαζικότερα κλεισίματα και μείωση προσωπικού προβλέπονται σε τομείς όπως ασφαλιστικά ταμεία ή «κοινωφελείς» υπηρεσίες των δήμων. Στην ίδια λογική (τη δική τους), η σύνταξη ενός μεροκαματιάρη μπορεί να περιμένει 3-4 χρόνια για να «βγει», ενώ μια νέα ανώνυμη εταιρεία θα αδειοδοτείται μέσα σε λίγες μέρες ή εβδομάδες.
Ο καθένας φυσικά γνωρίζει ότι όποια φόρμουλα και να βρουν θα πρόκειται για γενικευμένο πογκρόμ κατά των δημοσίων υπαλλήλων (άλλωστε 150.000-200.000 απολυμένοι εργαζόμενοι θα είναι ο κοινός παρανομαστής), κυρίως από τους τομείς της περίθαλψης, της εκπαίδευσης και της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης. Διαφορετικά τα νούμερα «δεν βγαίνουν» κατά το κοινώς λεγόμενο. Η επίφαση αξιοκρατίας που θέλουν να προσδώσουν μέσω της αξιολόγησης υπηρετεί ακριβώς αυτή τους την πολιτική, που είναι πλέον δύσκολο να κρυφτεί.
Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργούν οι «συνεντεύξεις», οι «εκθέσεις», οι «εργασίες» και οι «συμβάσεις επίτευξης στόχων» που θα ζητούνται από τους δημοσίους υπαλλήλους και που αποσκοπούν να μετατρέψουν κάθε εργαζόμενο στο Δημόσιο σε ιμάντα μεταφοράς της αντιλαϊκής πολιτικής του συστήματος. Με τη μισθολογική υποβάθμιση και την απόλυση να επικρέμανται ανά πάσα στιγμή.
Πόσο όμως είναι διατεθειμένοι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο να γίνουν βορά στις ορέξεις των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου; Θα μπορέσει να περάσει αυτή η πολιτική όταν μάλιστα θα έχει ως αποτέλεσμα μαζικές απολύσεις; Έχουμε την άποψη ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο για το σύστημα και τους διαχειριστές του. Όχι μόνο στη βάση της δόμησης όλου του δημόσιου τομέα διαχρονικά, αλλά κυρίως στη βάση των γενικότερων επιδεινούμενων συνθηκών για τα λαϊκά στρώματα. Εναλλακτική επιλογή για όσους «απομακρύνονται» (η κομψή έκφραση της απόλυσης) δεν υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα, επομένως η αντίσταση και ο αγώνας είναι μονόδρομος. Δεν μπορούμε να φανταστούμε, π.χ. μαζικές απολύσεις σε ένα νοσοκομείο και να μην ξεσηκώνονται «και οι πέτρες». Εννοούμε τόσο τους εργαζόμενους σε αυτό όσο και τον λαό που προστρέχει και περιθάλπεται από αυτό. Αρκεί να θυμηθούμε την αντίσταση που υπήρξε στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία» την περίοδο Μητσοτάκη, με τα ΜΑΤ να παρελαύνουν στους διαδρόμους των θαλάμων των παιδιών, όταν πρωτοτέθηκε ζήτημα «πλεονάζοντος προσωπικού» και απολύσεων.
Σε κάθε περίπτωση, οι προκλήσεις και τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Στο χέρι μας είναι να τα κάνουμε πραγματικά δύσκολα για τους από πάνω, με τον αγώνα μας και την πάλη μας. Το βέβαιο είναι ότι η αναμέτρηση αυτή θα είναι η σπουδαιότερη που θα κληθούν να δώσουν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο. Θα είναι αγώνας «χωρίς επιστροφή» με όλη τη σημασία των λέξεων, σύγκρουση που δεν θα μπορεί να παρακαμφθεί και που θα τους συσπειρώσει αντικειμενικά. Έχει όλες τις «προδιαγραφές» να είναι και νικηφόρα. Το δικαίωμα στη δουλειά ως θεμελιώδες για τη ζωή δεν «αξιολογείται» αλλά καταχτιέται.
πηγή: Προλεταριακή Σημαία
Η βασική πλευρά βρίσκεται στην αναδιάρθρωση του αστικού κράτους στη βάση δύο κεντρικών και αδιαπραγμάτευτων κατευθύνσεων: από τη μια, την -κατά προτεραιότητα,όπως διατυμπανίζουν- ικανοποίηση των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και των οργανισμών τους (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ κ.λπ.) και, από την άλλη, την εν γένει λειτουργία του, αποκλειστικά για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η επιδίωξη αυτή συνεπάγεται μια σειρά ανατροπές περισσότερο δομικού χαρακτήρα εφεξής.
Για παράδειγμα, η «ευελιξία» και η «πάταξη της γραφειοκρατίας» στην οποία αρέσκονται να αναφέρονται σημαίνει γρήγορη, άμεση εξυπηρέτηση των επιταγών των ξένων και ντόπιων αφεντικών. Από το πώς θα στηθεί μια επιχείρηση και θα «εξυπηρετηθεί» μέχρι την απρόσκοπτη είσπραξη του μερτικού των «επιτηρητών». Από τη γρήγορη απόληψη των φόρων, τελών, χαρατσιών, μέχρι την όσο πιο βραδεία γίνεται απονομή των συντάξεων ή των όποιων βοηθημάτων στα λαϊκά στρώματα.
Η «εσωτερική» λοιπόν αξιολόγηση προβλέπεται ήδη από το νέο φτωχολόγιο στο Δημόσιο που ισχύει από 1/11/2011 και οσονούπω θα τεθεί σε εφαρμογή για να διασπάσει, κατηγοριοποιήσει, διχάσει τους εργαζόμενους και να μειώσει, εν τέλει, το μισθολογικό κόστος μέσω της λεγόμενης αρνητικής αξιολόγησης. Έχουμε την άποψη πως δεν είναι κυρίαρχη σε αυτή την επιλογή η οικονομική πλευρά (χωρίς να είναι αμελητέα) όσο η πολιτική πλευρά της τρομοκρατίας, των πιέσεων, της επιδίωξης υποταγής των μη αρεστών και αντιστεκόμενων υπαλλήλων. Εξ ου και ο αντιδραστικός μηχανισμός της ιεραρχίας ο οποίος στήνεται ακριβώς γι' αυτόν τον σκοπό.
Η «εξωτερική» αξιολόγηση είναι σήμερα στη φάση συγκρότησής της και είναι πιο επικίνδυνη. Αφορά πρώτα και κύρια φορείς, οργανισμούς, υπηρεσίες και τμήματα που θα κλείσουν, με όλες τις συνέπειες που θα έχει κάτι τέτοιο ως προς τον λαό και τους εργαζόμενους σε αυτούς τους τομείς. Από την άποψη αυτή, μόνο τυχαίο δεν είναι ότι τα μαζικότερα κλεισίματα και μείωση προσωπικού προβλέπονται σε τομείς όπως ασφαλιστικά ταμεία ή «κοινωφελείς» υπηρεσίες των δήμων. Στην ίδια λογική (τη δική τους), η σύνταξη ενός μεροκαματιάρη μπορεί να περιμένει 3-4 χρόνια για να «βγει», ενώ μια νέα ανώνυμη εταιρεία θα αδειοδοτείται μέσα σε λίγες μέρες ή εβδομάδες.
Ο καθένας φυσικά γνωρίζει ότι όποια φόρμουλα και να βρουν θα πρόκειται για γενικευμένο πογκρόμ κατά των δημοσίων υπαλλήλων (άλλωστε 150.000-200.000 απολυμένοι εργαζόμενοι θα είναι ο κοινός παρανομαστής), κυρίως από τους τομείς της περίθαλψης, της εκπαίδευσης και της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης. Διαφορετικά τα νούμερα «δεν βγαίνουν» κατά το κοινώς λεγόμενο. Η επίφαση αξιοκρατίας που θέλουν να προσδώσουν μέσω της αξιολόγησης υπηρετεί ακριβώς αυτή τους την πολιτική, που είναι πλέον δύσκολο να κρυφτεί.
Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργούν οι «συνεντεύξεις», οι «εκθέσεις», οι «εργασίες» και οι «συμβάσεις επίτευξης στόχων» που θα ζητούνται από τους δημοσίους υπαλλήλους και που αποσκοπούν να μετατρέψουν κάθε εργαζόμενο στο Δημόσιο σε ιμάντα μεταφοράς της αντιλαϊκής πολιτικής του συστήματος. Με τη μισθολογική υποβάθμιση και την απόλυση να επικρέμανται ανά πάσα στιγμή.
Πόσο όμως είναι διατεθειμένοι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο να γίνουν βορά στις ορέξεις των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου; Θα μπορέσει να περάσει αυτή η πολιτική όταν μάλιστα θα έχει ως αποτέλεσμα μαζικές απολύσεις; Έχουμε την άποψη ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο για το σύστημα και τους διαχειριστές του. Όχι μόνο στη βάση της δόμησης όλου του δημόσιου τομέα διαχρονικά, αλλά κυρίως στη βάση των γενικότερων επιδεινούμενων συνθηκών για τα λαϊκά στρώματα. Εναλλακτική επιλογή για όσους «απομακρύνονται» (η κομψή έκφραση της απόλυσης) δεν υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα, επομένως η αντίσταση και ο αγώνας είναι μονόδρομος. Δεν μπορούμε να φανταστούμε, π.χ. μαζικές απολύσεις σε ένα νοσοκομείο και να μην ξεσηκώνονται «και οι πέτρες». Εννοούμε τόσο τους εργαζόμενους σε αυτό όσο και τον λαό που προστρέχει και περιθάλπεται από αυτό. Αρκεί να θυμηθούμε την αντίσταση που υπήρξε στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία» την περίοδο Μητσοτάκη, με τα ΜΑΤ να παρελαύνουν στους διαδρόμους των θαλάμων των παιδιών, όταν πρωτοτέθηκε ζήτημα «πλεονάζοντος προσωπικού» και απολύσεων.
Σε κάθε περίπτωση, οι προκλήσεις και τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Στο χέρι μας είναι να τα κάνουμε πραγματικά δύσκολα για τους από πάνω, με τον αγώνα μας και την πάλη μας. Το βέβαιο είναι ότι η αναμέτρηση αυτή θα είναι η σπουδαιότερη που θα κληθούν να δώσουν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο. Θα είναι αγώνας «χωρίς επιστροφή» με όλη τη σημασία των λέξεων, σύγκρουση που δεν θα μπορεί να παρακαμφθεί και που θα τους συσπειρώσει αντικειμενικά. Έχει όλες τις «προδιαγραφές» να είναι και νικηφόρα. Το δικαίωμα στη δουλειά ως θεμελιώδες για τη ζωή δεν «αξιολογείται» αλλά καταχτιέται.
πηγή: Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου