Πιο σαφής δεν θα μπορούσε να γίνει η νέα δικομματική κυβέρνηση. Μέσω του υπουργού Υγείας (Γεωργιάδης), οριοθέτησε το στίγμα της. «Αν χρειαστεί, θα κλείσουν νοσοκομεία», είναι μια από τις πρώτες δηλώσεις του. Είναι ολοφάνερο πλέον, ότι ο χρόνος τρέχει αντίστροφα για τα νοσοκομεία και τους εργαζόμενους σ’ αυτά.
Η «στοχοποίηση» συγκεκριμένων νοσοκομειακών μονάδων, τόσο σε μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα κλπ.) όσο και στην επαρχία, αποτελεί την πρώτη κίνησή τους. Πατησίων, Πολυκλινική, Δυτικής Αττικής, Σπηλιoπούλειο είναι τα πρώτα στην Αττική, μαζί με την Παναγίτσα στη Θεσσαλονίκη και καμιά δεκαριά στην υπόλοιπη Ελλάδα. Και αυτά συνιστούν το πρώτο κύμα κλεισιμάτων νοσοκομείων του ΕΣΥ, που έρχεται ως συνέχεια αυτών του ΙΚΑ. Θα ακολουθήσουν δεκάδες ακόμα, με στρατηγικό στόχο ένα μόνο νοσοκομείο σε κάθε πρωτεύουσα νομού. (Αν μπορούσαν και σε Αθήνα – Θεσ/νίκη, ίσως να το έκαναν κι αυτό!)
Η τρόικα (ΕΕ - ΔΝΤ) ήρθε– όπως πάντα– με άγριες διαθέσεις και στο επίπεδο αυτό. «Τέλος χρόνου» για την κυβέρνηση, πριν καλά καλά αναλάβει. Ο έτερος φέρελπις (Μητσοτάκης) δηλώνει έτοιμος να «σπάσει αυγά» και να κάνει πράξη τις απαιτήσεις ιμπεριαλιστών και κεφαλαίου για λιγότερο κράτος (συγχωνεύσεις – κλεισίματα) και μαζικές απολύσεις σ’ όλο το φάσμα του Δημοσίου. Η ΕΡΤ είναι μόνο η αρχή…
Με βάση ακριβώς αυτές τις εξελίξεις, έχει ξεκινήσει, στα νοσοκομεία που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα, μια προσπάθεια διαμόρφωσης όρων απάντησης, με κατά βάση 2 άξονες: το να μην κλείσει κανένα νοσοκομείο και να μην περάσουν απολύσεις και «κινητικότητα». Λογικά αιτήματα – στόχοι πάλης, αφού σ’ αυτά εστιάζεται η νέα κυβερνητική επίθεση.
Στην πρώτη κινητοποίηση επί θητείας του, ο υπουργός Υγείας «ενημέρωσε» ότι 1250 εργαζόμενοι από τα Νοσοκομεία θα μπουν σε καθεστώς «κινητικότητας» μέσα στο 2013, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Συμπλήρωσε ότι υπάρχει «μνημονιακή υποχρέωση» για μείωση των δαπανών της υγείας, μόνο για εφέτος, κατά 300 εκατομμύρια ευρώ. Δεν παρέλειψε, φυσικά, να αναφερθεί στη «μαύρη τρύπα» του ΕΟΠΥΥ. (αχ, αυτές οι μαύρες τρύπες…)
Η κατάσταση σε συνδικαλιστικό επίπεδο δεν είναι καθόλου καλή. ΑΔΕΔΥ και ΠΟΕΔΗΝ τηρούν περίπου στάση αναμονής, περιμένοντας τις κινήσεις της κυβέρνησης που προετοιμάζεται σε όλα τα επίπεδα, γνωρίζοντας ότι θα συναντήσει αντιδράσεις. Καμιά προσπάθεια συντονισμένου ανοίγματος του ζητήματος πανελλαδικά δεν γίνεται από αυτήν την ηγεσία. Περισσότερο εμφανίζονται ως «προσκεκλημένοι» στις κινήσεις–κινητοποιήσεις που αποφασίζουν και πραγματοποιούν τα κατά τόπους σωματεία. Το σίγουρο είναι ότι ούτε θέλουν ούτε μπορούν πλέον να διαμορφώσουν μια άλλη κατάσταση.
Είναι ελπιδοφόρο ότι τα σωματεία και οι εργαζόμενοι στα «στοχοποιημένα» νοσοκομεία ήδη κινούνται. Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε συγκέντρωση– πορεία στα Πατήσια, αυτή σε Πολυκλινική και Αγ. Βαρβάρα. Εργαζόμενοι, φορείς και κάτοικοι συντονίζονται σε αυτές τις κινητοποιήσεις. Όμως, αυτό δεν αρκεί. Η εμπειρία για το πώς έκλεισαν τα νοσοκομεία του ΙΚΑ (ιδιαίτερα το 7ο και λιγότερο το 1ο στην Αθήνα) είναι διδακτική. Όσο πετυχημένες και αν είναι τοπικές κινητοποιήσεις, χρειάζεται ΑΜΕΣΟΣ κεντρικός κινηματικός συντονισμός που θα προσδώσει στην όλη προσπάθεια μια άλλη δυναμική.
Χρειάζεται να δημιουργηθεί πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση, να διαμορφωθούν οι όροι για ένα ευρύ μέτωπο αντίστασης εργαζομένων και λαού ενάντια στις απολύσεις και στο κλείσιμο νοσοκομείων. Και αυτό δεν θα το κάνει κανείς άλλος παρά οι εργαζόμενοι στα συγκεκριμένα νοσοκομεία και τα σωματεία τους. Οι τελευταίοι, μάλιστα, χρειάζεται να βρουν κοινό βηματισμό και να προχωρήσουν σε από κοινού κινητοποιήσεις. Ώστε να κεντρικοποιηθεί η σύγκρουση που έχει ήδη αρχίσει και να συμπαρασύρουν σ’ αυτόν τον αγώνα και τα υπόλοιπα νοσοκομεία μικρότερα ή μεγαλύτερα. Με αυτή την έννοια και υπό το βάρος της συγκεκριμένης επίθεσης που ξεδιπλώνεται, ούτε οι εργαζόμενοι στον Ευαγγελισμό (το μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας) δεν είναι «εξασφαλισμένοι».
Η «σαλαμοποίηση» που επιχειρεί η κυβέρνηση, η διάσπαση και ο διαχωρισμός δεν πρέπει να περάσουν. Όχι μόνο γιατί το αποτέλεσμα θα είναι οδυνηρό για μεγάλα τμήματα εργαζομένων αλλά και γιατί έχει τεθεί αντικειμενικά ζήτημα «ανακύκλωσης» ολόκληρου του δυναμικού που εργάζεται σήμερα στον δημόσιο τομέα, με τις συνθήκες που δουλεύει, τις εργασιακές σχέσεις που έχει και τη «νοοτροπία» που έχει αποκτήσει διαχρονικά.
Το στοιχείο της ενότητας, της αποφασιστικότητας και της διάρκειας, ο απεργιακός χαρακτήρας είναι αυτά που μπορούν να μαζικοποιήσουν και να εκφράσουν τη διάθεση των εργαζομένων να παλέψουν και να αντιπαρατεθούν με την κυβερνητική πολιτική και εν τέλει να νικήσουν. Οφείλουμε να περάσουμε απ’ τη διαμαρτυρία στη σύγκρουση, με ό,τι αυτό σημαίνει. Και οι χειρότεροι «σύμβουλοι» σε κάτι τέτοιο είναι οι εκλογικές αυταπάτες και η αναχώρηση στο μέλλον. Απόψεις και στάσεις που ευδοκιμούν, δυστυχώς, στην Αριστερά «μας» και όχι μόνο την κοινοβουλευτική.
Πότε θα γίνει η πρώτη κοινή, πρωινή απεργιακή συγκέντρωση και το πρώτο κοινό απογευματινό συλλαλητήριο; Αν μη τι άλλο, θα έχει γίνει το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση απάντησης της επίθεσης από τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία και το λαό.
Σ.Π.
πηγή: Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου