Το χρονικό μιας προκαθορισμένης επίθεσης πλησιάζει την ολοκλήρωση μιας πράξης του για τη νέα χρονιά. Σε λίγες μέρες, η κυβέρνηση θα εξαγγείλει την τελική μορφή της εισοδηματικής της πολιτικής για το 2010, που σχετίζεται με τους μισθούς και τις συντάξεις των δημόσιων υπαλλήλων αλλά και με φορολογικά μέτρα.
Οι πιέσεις της ΕΕ χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ για να μπορέσει να νομιμοποιήσει την κλιμάκωση της επίθεσής της απέναντι στους εργαζόμενους. Με την ίδια, ακριβώς, λογική τα μέτρα που πάρθηκαν από την κυβέρνηση στην Ιρλανδία έχουν γίνει ευρέως γνωστά στον… ελληνικό λαό για να συμφιλιωθεί με την ουσία αυτού που τον περιμένει – λες και οι έλληνες εργαζόμενοι μάθαιναν αντίστοιχα πότε οι ιρλανδοί συνάδελφοί τους έπαιρναν αυξήσεις.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, έχει σκόπιμα αφήσει να πέσουν όλα στο τραπέζι. Οι πιο παλαβές και επιθετικές προτάσεις έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ενώ όλη η κατάσταση συνοδεύεται από αντιφατικές δηλώσεις, παλινωδίες αλλά και πραγματικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με τα μέτρα που θα παρθούν. Και αν η μία πλευρά του αλαλούμ αυτού είναι η σκόπιμη κυβερνητική μεθόδευση να ανοίξει τη βεντάλια και να ψαρέψει αντιδράσεις, η άλλη πλευρά είναι ο φόβος στελεχών της κυβέρνησης μήπως το βάρος και η ένταση των μέτρων ανοίξει τους κρουνούς της αγανάκτησης των ήδη σοβαρά συμπιεσμένων εργαζομένων. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το εισόδημα και των υπαλλήλων και των συνταξιούχων του δημόσιου τομέα θα γνωρίσει νέα συμπίεση μέσα από ποικίλα μέτρα και αυτό που απομένει για τις επόμενες μέρες είναι να δούμε το μέγεθος του «σοκ».
Είναι γεγονός ότι η πλήρης ασυδοσία των εργοδοσιών στον ιδιωτικό τομέα μαζί με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων αλλά και των συνδικάτων μεταφέρει μεγάλο βάρος της επίθεσης για την περίοδο αυτή στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, όπου ακόμα υπάρχει ένα σώμα κατακτήσεων που πρέπει άμεσα να ανατραπεί. Κατακτήσεις που σχετίζονται τόσο με το εισόδημα όσο και με τις εργασιακές σχέσεις. Ετσι κι αλλιώς, η πορεία αμφισβήτησης αυτού του σώματος δικαιωμάτων και στο δημόσιο είναι εδώ και χρόνια σε εξέλιξη, τόσο μέσω της μακρόχρονης λιτότητας όσο και μέσω της –σε μεγάλη κλίμακα- αντικατάστασης μόνιμου προσωπικού με ελαστικά εργαζόμενους (stage, έκτακτους κλπ).
Τα μέτρα που έχουν πέσει στο τραπέζι αφορούν:
- τη μαζική περικοπή επιδομάτων χωρίς ακόμα να έχει γίνει ξεκάθαρο ποια από αυτά θα αφορά. Πάντως με δεδομένο ότι τα επιδόματα αφορούν σημαντικό μέρος του μισθού των δημόσιων υπαλλήλων, η περικοπή αυτή –ακόμα και αν σε αυτή τη φάση γίνει σε περιορισμένη κλίμακα- ανοίγει το δρόμο για δραματική ονομαστική μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων.
- Την αμφισβήτηση των δώρων. Παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι δε θα καταργηθεί ο 14ος μισθός, το άνοιγμα της συζήτησης εξυπηρετεί τη «συμφιλίωση» της κοινής γνώμης με μια τέτοια προοπτική, που μπορέι να γίνει πραγματικότητα σε μια επόμενη φάση – κάτω από τις βολικές νέες πιέσεις της ΕΕ.
- Την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, ζήτημα που αποτελεί κεντρική στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του για τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΕΕ απαιτεί την απελευθέρωση των απολύσεων στο δημόσιο τομέα.
- Τη δραστική αύξηση της φορολογίας μέσα από πληθώρα μέτρων – ενώ είναι φανερό ότι παραμένει ζωντανή η ιδέα για ενιαίο ΦΠΑ (παρά τις δηλώσεις Πεταλωτή) που θα οδηγήσει σε σοβαρή μείωση του εισοδήματος όλων των εργαζομένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Ταυτόχρονα, θα αυξηθεί σοβαρά η έμμεση φορολογία σε είδη πλατιάς κατανάλωσης όπως και στα τσιγάρα.
- Τέλος, νέες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις ετοιμάζονται όπως αναφέρεται αναλυτικά σε διπλανή στήλη.
Να σημειώσουμε τέλος ότι ο (επίσημος) πληθωρισμός έχει φτάσει το 2,6% οδηγώντας σε πραγματική μείωση το εισόδημα των εργαζομένων (ακόμα και με τα παραποιημένα επίσημα στοιχεία) και εξανεμίζοντας τις ονομαστικές αυξήσεις του 1,5% της εισοδηματικής πολιτικής.
Να σημειώσουμε επίσης ότι στην κλιμάκωση της επίθεσης, σημαντική βοήθεια προσφέρει η ΝΔ αλλά και τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης.
Απέναντι σε όλα αυτά, ο αστάθμητος παράγοντας είναι η έκφραση της λαϊκής αντίδρασης και αντίστασης. Ειδικά σε μια χώρα, που το κεφάλαιο δεν έχει να «λαβαίνει» και πολλά ακόμα από τους εργαζόμενους και την εργατική τάξη και όπου η ιστορία του κινήματός της αλλά και ο περσινός Δεκέμβρης αποτελούν εν δυνάμει φόβητρα για το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό.
Παρά το γεγονός της ξεπουλημένης πρακτικής και του ξεγυμνώματος στα μάτια των εργαζομένων των συνδικαλιστικών ηγεσιών, η απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 10 Φλεβάρη μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία να στριμωχτεί το σύστημα, το πολιτικό του προσωπικό αλλά και αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία.Από Προλεταριακή Σημαία 633, 16/1/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου