Η αξιολόγηση κεντρική επιλογή του συστήματος

Οι δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού έχουν βαλθεί να ισοπεδώσουν οτιδήποτε έχει απομείνει ως αναγνωρισμένο δικαίωμα στην εργατική τάξη. Δουλειά με δικαιώματα, ωράριο, ασφάλιση και περίθαλψη, δωρεάν παιδεία, δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες συντρίβονται όλα για να σωθεί ο εξαρτημένος ελληνικός καπιταλισμός.
Στο πλαίσιο αυτό, η αξιολόγηση που προωθεί η κυβέρνηση σε δομές και εργαζόμενους στο Δημόσιο είναι μια κατεύθυνση στρατηγικής σημασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει ντιρεκτίβα της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και άλλων αντίστοιχων μηχανισμών που να μην πριμοδοτεί την «ανάγκη αξιολόγησης». Παρά τις προεκλογικές μικρές καθυστερήσεις στους κλάδους του Δημοσίου (πλην της Εκπαίδευσης όπου οι διαδικασίες Αυτοαξιολόγησης της Σχολικής μονάδας έχουν τις πρώτες διορίες τα τέλη του Μάη), η κυβέρνηση θα προωθήσει αποφασιστικά τις διαδικασίες μέσα στο καλοκαίρι. Σε Δημόσιο, ΟΤΑ και ΝΠΔΔ οι εκθέσεις αξιολόγησης θα έχουν συνταχθεί μέχρι τις 29 Αυγούστου.
Οι επιδιώξεις της αξιολόγησης είναι πολλαπλές:

α) η πλήρης διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων και η συντριβή οποιασδήποτε ενιαίας εργασιακής βάσης συγκρότησής τους. Η αξιολόγηση, προστιθέμενη στην ποικιλότητα των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, έρχεται να τις εξατομικεύσει πλήρως.

β) η νομιμοποίηση και μονιμοποίηση της πολιτικής των απολύσεων μέσα από αξιολογήσεις δομών (που θα οδηγούν στο κλείσιμό τους) ή εργαζομένων. Τα διαβόητα «πλαφόν» και οι ποσοστώσεις (όπου επιβάλλεται άνω όριο ποσοστού για τους υπαλλήλους που θα συγκεντρώσουν τη μέγιστη βαθμολογία αλλά και 15% των υπαλλήλων που οπωσδήποτε θα χαρακτηρίζονται με τη χαμηλότερη απόδοση) το αποδεικνύουν περίτρανα.

γ) η μεταφορά της ευθύνης για τις απολύσεις αλλά και για τη διάλυση κρατικών δομών που σχετίζονται με κοινωνικές κατακτήσεις (υγεία, παιδεία κλπ.) στα ίδια τα θύματα της πολιτικής αυτής, δηλαδή τους ίδιους του εργαζόμενους. Η μακιαβελική λογική της κυβέρνησης είναι εμφανής. Αφού με την πολιτική των περικοπών και της αδιοριστίας δημιουργεί συνθήκες διάλυσης σε δομές περίθαλψης, αφού με την πολιτική των ταξικών φραγμών δημιουργεί συνθήκες μαζικής σχολικής διαρροής, έρχεται μετά να μεταθέσει την ευθύνη στους εργαζόμενους.

δ) το χτύπημα κάθε είδους αντίστασης, συνδικαλιστικού αγώνα και οργάνωσης σε σωματεία, κάτω από το φόβο της αρνητικής αξιολόγησης όπου δρα και αντιστέκεται. Το σημείο αυτό είναι ιδιαίτερα σοβαρό. Το τσάκισμα οποιασδήποτε μορφής συγκρότησης των εργαζομένων αποτελεί κεντρική επιλογή για το σύστημα, κάτι που φαίνεται και με τη «διαβούλευση» για την αλλαγή του νόμου που αφορά τη συνδικαλιστική δράση.

Παρά τη χρόνια διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος, παρά τις αυταπάτες που είχαν οι ηγεσίες του, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο έχουν αντιληφθεί απολύτως ποιες είναι οι πραγματικές επιδιώξεις κυβέρνησης – συστήματος. Και γι’ αυτό είναι καθαρά ενάντια σε κάθε τέτοιο μέτρο. Έχουν πλήρη συνείδηση ότι η συζήτηση για μια άλλη «καλή» αξιολόγηση είναι αποπροσανατολιστική και εκτός πραγματικότητας. Με βάση, χρήσιμες είναι κάποιες παρατηρήσεις:

•  Οποιοσδήποτε κατακερματισμός της συζήτησης (κυβερνητικοί συνδικαλιστές απομονώνουν το ζήτημα του πλαφόν στη βαθμολογία) λειτουργεί διαλυτικά, μπερδεύει τους ίδιους τους εργαζόμενους αλλά και όλη την κοινωνία. Στόχος πρέπει να είναι ΟΛΟ το θεσμικό πλαίσιο αξιολογήσεων – αυτοαξιολογήσεων κλπ.

• Κατά τρόπο εξευτελιστικό, Ομοσπονδίες δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων μετέτρεψαν τον εαυτό τους σε δικηγορικά γραφεία που γράφουν εξώδικα και κάνουν αγωγές την ίδια ώρα που δεν έχουν στοιχειωδώς ανταποκριθεί στο καθήκον συγκρότησης του κινήματος, Θα πρέπει να γίνει φανερό ότι η βάρβαρη αυτή πολιτική δεν ανατρέπεται από τα αστικά δικαστήρια.

• Οι κινήσεις ανυπακοής, μπλοκαρίσματος διαδικασιών και σαμποταρίσματος της εφαρμογής της αξιολόγησης είναι χρήσιμες για την ανάδειξη του ζητήματος, για δημιουργία καθυστερήσεων και για τη συσπείρωση δυνάμεων, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΕΣ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΝ την πολιτική της αξιολόγησης και της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων. Ενώ η προβολή του στόχου «Να μείνει στα χαρτιά» δημιουργεί αυταπάτες και υποτιμά το βάθος της επίθεσης. Την περίοδο που ζούμε, το σύστημα δεν ψηφίζει νόμους για να… τους αφήσει στα χαρτιά. Δεν είναι τυχαίο ότι αστικές και ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες κάνουν (μισό και αυτό) βήμα στη λογική της ανυπακοής, καθώς ξέρουν ότι αυτή η τακτική δεν μπορεί να είναι συνολικά αποτελεσματική.

Μέχρι τώρα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κάνουν σημαντική δουλειά στο να πείσουν τους εργαζόμενους ότι είναι αρκετά… κακορίζικοι και ότι δεν είναι για αυτούς οι αγώνες. Η σκέψη συγκρότησης αγώνα δείχνει να είναι μακριά όχι μόνο από τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές που πλέον δεν εκφράζουν τίποτα, αλλά και από την αριστερά της ήττας και του συμβιβασμού που δίνει το «αγωνιστικό» ραντεβού στις κάλπες για την ιμπεριαλιστική – ληστρική ΕΕ και τους καλλικρατικούς Δήμους. Για κυβερνητικούς και ρεφορμιστές, η λέξη «απεργία» τείνει να γίνει απαγορευμένη. Η… καθοδήγηση του κινήματος κατηγορεί τον κόσμο ότι δεν τραβάει και τον εγκαλεί που δεν είναι έτοιμος να την ξεπεράσει. Μας δουλεύουν κανονικά.
Όμως, η αλήθεια είναι σκληρή. Το σύστημα, με κάθε μέτρο που περνάει, διαμορφώνει και νέο πιο αρνητικό συσχετισμό. Αυτός ο συσχετισμός και αυτή η βάρβαρη πολιτική δεν μπορούν να ανατραπούν παρά μόνο με αποφασιστικό αγώνα ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. Και με παραμέρισμα όλης αυτής της πολιτικο-συνδικαλιστικής σαβούρας που μας οδηγεί από ήττα σε ήττα. Αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να αναβληθεί για ένα αδιόρατο μέλλον σε έναν άλλο πλανήτη. Πόσο μάλλον που η συνολική αναπροσαρμογή σε αντιδραστικότερη κατεύθυνση του δημόσιου τομέα (που στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν δημόσιος αλλά κρατικός) αποτελεί την ομπρέλα κάτω από την οποία το σύστημα προωθεί μια πραγματική καταιγίδα αντιλαϊκών ρυθμίσεων.

• Με κεντρικό στόχο την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής και όλου του θεσμικού πλαισίου των απολύσεων, της αξιολόγησης, της κινητικότητας, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, της συντριβής των κοινωνικών κατακτήσεων σε παιδεία και υγεία και αγαθά.
• Με βασικές μορφές την απεργία και τη διαδήλωση.
• Με εργαλεία τις γενικές συνελεύσεις και την κοινή δράση πρωτοβάθμιων σωματείων, χωρίς να περιμένουμε μάταια τις «πρωτοβουλίες» των συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Προλεταριακή Σημαία 734