Για το 14ο συνέδριο ΠΟΕΔΗΝ

ΓΙΑ ΤΟ ΓΣ ΤΗΣ  ΠΟΕΔΗΝ

	Ψήφοι 2009	Έδρες 2009	Ψήφοι 2012	Έδρες 2012	Ψήφοι 2015	Έδρες 2015
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ (ΠΑΣΚΕ - ΠΑΣΟΚ)	498	18	354	16	232	11
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΓΩΝΑΣ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ-(ΠΡΩΗΝ ΠΑΣΚΕ)					56	3
ΔΑΚΕ (Ν.Δ)	251	9	147	6	144	7
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ (ΠΑΜΕ – ΚΚΕ)	109	4	154	7	141	6
Ενωτικό Ψηφοδέλτιο Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ)-ΜΕΤΑ	53	2	59	3	140	6
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ  ΑΝΑΤΡΟΠΗ  (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ανένταχτοι)	21	0	27	1	21	0
ΑΓΩΝΙΣΙΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (Ταξική Πορεία/ανένταχτοι)-ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ			13	0	10	0

ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΓΙΑ ΑΔΕΔΥ

	Ψήφοι	ΑΝΤ/ΠΟΙ	Ψήφοι	ΑΝΤ/ΠΟΙ	Ψήφοι	ΑΝΤ/ΠΟΙ
	2009	2009	2012	2012	2015	2015
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ (ΠΑΣΚΕ)	495	67	352	49	223	30
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΓΩΝΑΣ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ (ΠΡΩΗΝ ΠΑΣΚΕ)	-	-	-	-	56	7
ΔΑΚΕ (Ν.Δ)	251	34	144	20	145	19
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ (ΠΑΜΕ – ΚΚΕ)	107	15	150	21	148	20
Ενωτικό Ψηφοδέλτιο Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ)-ΜΕΤΑ	61	8	60	8	147	19
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ  ΑΝΑΤΡΟΠΗ  (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ανένταχτοι)	18	2	27	3	25	3
ΑΓΩΝΙΣΙΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ -Ταξική Πορεία			19	2	11	2

Στον απόηχο της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε  το 14o εκλογοαπολογιστικό συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ

 Δεν συνεχίστηκε η από το 2009 πτώση της συμμετοχής στις εκλογές των πρωτοβαθμίων σωματείων .που έβλαψε τότε κατά βάση τις κυβερνητικές παρατάξεις ,την ΠΑΣΚΕ που για πρώτη φορά το 2012 έχασε και την αυτοδυναμία στο Γενικό Συμβούλιο της ΠΟΕΔΗΝ που την κατείχε εδώ και 25 χρόνια, αλλά και τη  ΔΑΚΕ που και αυτή είχε σημαντική πτώση. Και οι μεν και οι δε χρεωθήκαν τοτε την αντιλαϊκή πολιτική των μνημειακών κυβερνήσεων

Στο συνέδριο το φετινό, κομμάτι της ΠΑΣΚΕ αποσπάστηκε σπρώχνοντας την σε ακόμα πιο ιστορικά χαμηλά ενώ η ΔΑΚΕ κρατήθηκε στα ποσοστά του 2012 Τη φθορά των κυβερνητικών παρατάξεων καρπώθηκε φέτος κατά βάση ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζοντας ακόμα και από τα αριστερά του αναπαράγοντας ουσιαστικά το κεντρικό εκλογικό σκηνικό

Πολιτικά το συνέδριο κύλισε άτονα χωρίς ιδιαίτερες αντιπαραθέσεις, με την ΠΑΣΚΕ να προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από την «νικη της αξιολόγησης» αλλά και πίσω από το γεγονός ότι δεν διαφοροποιήθηκε κατά τη διάρκεια της διετίας ιδιαίτερα από τις παρατάξεις της αριστερας βγάζοντας πολλές φορές ομόφωνες αποφάσεις στο ΓΣ της ΠΟΕΔΗΝ. Επιδίωξε επίσης να εμφανιστεί ως πολιτικά ορφανή και προς….. αναζήτηση πολιτικού φορέα !!

Η ΔΑΚΕ ανέλαβε να συγχαρεί το ΣΥΡΙΖΑ για τη δεξιά μετατόπιση του στο μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό, ενώ  το ΜΕΤΑ πάσχιζε να διαφοροποιηθεί υποσχόμενο ότι ως μη κυβερνητική παράταξη οι αγώνες του θα συνεχιστούν, καλλιεργώντας ωστόσο κλίμα αναμονής απέναντι στη νέα κυβέρνηση που «πρέπει να στηριχτεί»!

Μέσα σε αυτό το κλίμα υποχώρησης των αγώνων και έντονου κοινοβουλευτισμού οι τοποθετήσεις των συνέδρων της Ταξικής Πορείας ήταν σαν τη μύγα μες το γάλα  και παρότι προκάλεσαν εντυπώσεις δεν μπόρεσαν να κερδίσουν εκλογικά συνέδρους στην έκταση που το είχαν κατορθώσει σε προηγούμενα συνέδρια. Παρόλα αυτά οι ψήφοι που καταγραφήκαν ήταν παραπάνω από το ψηφοδέλτιο που κατατέθηκε δημιουργώντας παρακαταθήκες και υποχρεώσεις για το μέλλον

 Παραθετουμε το κειμενο της προκυρηξης που κυκλοφορησαμε στο συνεδριο:

ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

   Βαθαίνει και γενικεύεται η αθεράπευτη κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Μια κρίση που δεν είναι απλώς εκδήλωση μιας μορφής διαχείρισης ή ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης αλλά εκδήλωση της αδυναμίας του συστήματος να αναπαραχθεί με τους όρους που αυτό γινόταν μέχρι σήμερα

     Κρίση που βασίζεται στις ενδογενείς του αντιφάσεις, στην ίδια τη βάση της ύπαρξής του, στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαών αλλά και του διεθνούς ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.

     Κρίση που δεν βρίσκει διέξοδο σε μια γενικευμένου τύπου αναμέτρηση) σκοντάφτοντας στην στρατηγική πυρηνική ισορροπία από τη μια αλλά και στις αδιαμόρφωτες σταθερές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες από την άλλη,  έτσι ώστε να μην  επιτρέπεται το ξαναμοίρασμα του κόσμου και την επανεκκίνηση του καπιταλισμού, όπως ιστορικά τουλάχιστο το έχουμε ξαναδεί (Α΄ κα Β΄ παγκόσμιος πόλεμος).

     Στη βάση αυτή οι δυνάμεις του κεφαλαίου σε πλανητική κλίμακα επιδιώκουν την αναπαραγωγή του συστήματος από την μία, επιταχύνοντας την επίθεση στην εργατική τάξη και τους λαούς, αρπάζοντας την ιστορική ευκαιρία της κρίσης και εκμεταλλευόμενες τον συσχετισμό που έχει δημιουργήσει ο πολιτικός και ιδεολογικός αφοπλισμός των λαών και η υποχώρηση του εργατικού κινήματος .

    Από την άλλη κλιμακώνουν τις επεμβάσεις τους παγκόσμια εντείνοντας τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό επιδιώκοντας τον περιορισμό και την αποδυνάμωση του αντιπάλου οδηγώντας στο αιματοκύλισμα το ρήμαγμα και την καταστροφή ολάκερες περιοχές του πλανήτη (Ουκρανία, Μ. Ανατολή κ.λπ).

 Στην Ελλάδα και με πρόσχημα το χρέος τής χώρας βιώνουμε την μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού. Ενοχοποιούνται οι κατακτήσεις του λαού και της εργατικής τάξης ως υπεύθυνες για την κρίση, νομιμοποιώντας έτσι και την αφαίρεσή τους αλλά και στοχοποιώντας κάθε προσπάθεια αντίστασης και υπεράσπισής τους.

    Μένουν όμως στο απυρόβλητο οι τραγικές συνέπειες των διαχρονικών επιλογών της άρχουσας τάξης περί ένταξης στην ΕΕ και αποδοχής των ιμπεριαλιστικών δεσμεύσεων που οδήγησαν στην παραγωγική αποσυγκρότηση (αποβιομηχάνιση, μείωση του αγροτικού πληθυσμού) & παραρτημοποίηση της χώρας που προστέθηκαν δίπλα στις παραδοσιακές ιστορικές οικονομικές (ενεργειακή τεχνολογική βιομηχανική κ.λπ.) και πολιτικοστρατιωτικές δεσμεύσεις της χώρας (ΝΑΤΟ).

    Μένει στο απυρόβλητο η ίδια η άρχουσα τάξη της χώρας που επέλεξε να αναπαραχθεί στηριζόμενη στην ένταση της εκμετάλλευσης από τη μια αλλά και στα μεσιτικά από την παράδοσης της χώρας στους ιμπεριαλιστές. Τουναντίον η τραγική αυτή οικονομική κατάσταση -πηγή των ελλειμμάτων και των χρεών κάθε είδους- έγινε αφετηρία μιας νέας εξελισσόμενης ληστείας ανώτερης τάξης, όχι μόνο των υποδομών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας αλλά και διάλυσης- καταστροφής-αποσυγκρότησης ενός ορισμένου εύρους των μεσαίων στρωμάτων όπως και καταλήστευσης-εξαθλίωσης διαμόρφωσης όρων δουλειάς της εργατικής τάξης.

  Στα 5 τελευταία χρόνια 75.000 επιχειρήσεις έκλεισαν, πάνω από 1.000.000 θέσεις εργασίας χάθηκαν, το εργατικό εισόδημα δέχθηκε μια μείωση πάνω από 25%, διευρύνθηκαν και γενικεύτηκαν η μαύρη εργασία και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης κάθε είδους, αποχαλινώθηκε η εργοδοσία απαλλασσόμενη από κάθε είδους «προστατευτικό» πλαίσιο .

  Ο λεγόμενος κοινωνικός μισθός υπέστη σοβαρότατο πλήγμα  Εκατοντάδες σχολεία και νοσοκομεία έκλεισαν, περιορίστηκε δραματικά η πρόσβαση στο σύστημα υγείας του λαού ιδιαίτερα των ανασφάλιστων, ενώ φορτώθηκε στη πλάτη των εργαζόμενων το κόστος της περίθαλψης ανεβάζοντας δραματικά τη συμμετοχή στο κόστος των φαρμάκων και των διαγνωστικών εξετάσεων.

  Το δικαίωμα στην ασφάλιση δέχθηκε επίσης πλήγμα με σοβαρότατες περικοπές στις συντάξεις αλλά και με την αύξηση των κάθε είδους προϋποθέσεων για την παροχή σύνταξης.

   Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο αλλά και στην  υγεία, εκτός από τη δραστική περικοπή των εισοδημάτων (πάνω από 30%) ΠΟΥ υπέστησαν και οι ίδιοι ως αποτέλεσμα της άμεσης μείωσης των μισθών και της ατέλειωτης φορομπηξίας , ένοιωσαν παρά τις συνταγματικές δεσμεύσεις τι θα πει κατάργηση της μονιμότητας. με τις λεγόμενες διαθεσιμότητες-κινητικότητα-απολύσεις  Ένα δεύτερο κύμα απολύσεων και διαθεσιμοτήτων όπως επιδιώχθηκε να υλοποιηθεί μέσω «αξιολόγησης» προσέκρουσε προσωρινά στην αστάθεια του πολιτικού συστήματος της χώρας αλλά και στην αντίδραση των εργαζόμενων .ΠΑΓΩΜΑ προσλήψεων και χιλιάδες αποχωρήσεις-συνταξιοδοτήσεις , διπλοβάρδιες και παραβιάσεις του ωραρίου συμπληρώνουν το τοπίο.

Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση οι εργαζόμενοι δεν έμειναν χωρίς αντιστάσεις. Πάνω από 30 απεργίες έχουν κηρυχθεί την τελευταία πενταετία με πρωτοφανέρωτη μαζικότητα σαν αποτέλεσμα της σωρευμένης οργής και αγανάκτησης που γέννησε και γεννά η κυβερνητική πολιτική. Όσο αλήθεια είναι αυτό άλλο τόσο είναι γεγονός ωστόσο, ότι αυτές δεν μπόρεσαν να ανατρέψουν την κυβερνητική πολιτική  παρά τις επιμέρους καθυστερήσεις, ελιγμούς ή ακόμα και προσωρινές υποχωρήσεις που επέβαλλαν στις κάθε φορά κυβερνήσεις, που άλλαζαν η μια μετά την άλλη προκειμένου να διαχειριστούν  το συνεχώς διευρυνόμενο πολιτικό κόστος των επιλογών τους.

Το τελευταίο διάστημα το κίνημα των εργαζόμενων (από το 2012 και έπειτα ) βρίσκεται σε δύσκολη θέση, με αναντιστοιχίες με τις απαιτήσεις της περιόδου, κατακερματισμένο, με τους θιγομένους κάθε φορά να σηκώνουν μόνοι τους τις αντιστάσεις. 

Στοιχείο αδιαφιλονίκητο αυτών των κινητοποιήσεων είναι ότι κινηθήκαν κατά βάση με τη λογική της διαμαρτυρίας και όχι του παρατεταμένου αγώνα. Τακτική που επέλεξε η συνδικαλιστική ηγεσία αλλά και έκφραζε τις συνήθειες περασμένων εποχών όπου στην καλύτερη των περιπτώσεων μια μαζική διαμαρτυρία μπορούσε να φέρει οριακά αποτελέσματα, ενώ στην άμαζη εκδοχή της οδηγούσε απλώς στο…τερματισμό του αγώνα. Έτσι τη τελευταία τετραετία όλες οι απεργίες κυρρήσονταν κατά βάση λίγο πριν την ψήφιση των νόμων στη βουλή και παρέμεναν ξεχασμένες μετά. Γεγονός βέβαια που καθησύχαζε την κυβέρνηση που εκ των προτέρων μπορούσε να υπολογίζει το όρια της μαζικής μεν αλλά ωστόσο αναντίστοιχης διαμαρτυρίας.

Απόπειρες να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση υπήρξαν αποκλειστικά από πρωτοβάθμια σωματεία (πχ χαλυβουργία-λιμενεργάτες-Μετρό-καθηγητές) που θεωρήθηκαν από την κυβέρνηση ότι παραβίαζαν τη νομιμότητα  και αντιμετωπιστήκαν αποφασιστικά με επιστρατεύσεις  και ανοικτή καταστολή δείγμα και αυτό του πανικού της μπροστά στην απειλή της γενίκευσης αυτής της τακτικής.

 Στις κινητοποιήσεις αυτές και η συνδικαλιστική  αριστερά (ΠΑΜΕ-ΣΥΡΙΖΑ-μέρος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ) όταν δεν στάθηκε εχθρική (φθάνοντας ειδικά στην περίπτωση της απεργίας των καθηγητών να προπαγανδίζει συντηρητικές απόψεις για το ιερό δικαίωμα στις εξετάσεις) κατά βάση αποτέλεσε κήρυκα  ηττοπάθειας έτοιμο να τα στρίψει στην πρώτη δυσκολία του αγώνα, κλείνοντας η ίδια σε αρκετές των περιπτώσεων τους αγώνες, πανηγυρίζοντας μάλιστα μετά για τη δικαίωση της ηττοπάθειας της.! Δεν δίστασε να προχωρήσει σε συνδικαλιστικά πραξικοπήματα (παραβίαση των αποφάσεων συνελεύσεων στους καθηγητές υπέρ της αγνόησης της επιστράτευσης, και κλείσιμο της απεργίας παρά το πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της συνέχισης της, πρόταση για κήρυξη απεργίας στην υγεία 2 μήνες μετά (!) τις πρώτες διαθεσιμότητες παρά τις υποσχέσεις για κήρυξη πολέμου (sic)στις πρώτες απολύσεις.

Η αδιέξοδη αυτή τακτική οδήγησε σταδιακά στην ήττα στην υποχώρηση των αγώνων  και των αγωνιστικών διαθέσεων, διαδικασία που πήγε παράλληλα με  την απογείωση των εκλογικών αυταπατών και της ανάθεσης της λύσης των λαϊκών προβλημάτων στην …επόμενη κυβέρνηση. Αποτύπωμα αυτής της διαδικασίας ήταν και η τακτική που χαράχτηκε για την αξιολόγηση όπου οι απεργιακές κινητοποιήσεις ορίστηκε εξ αρχής ότι ηταν  αδύνατο να πραγματοποιηθούν, με αποτέλεσμα ο νόμος να υφίσταται σήμερα , έστω και αν προσωρινά μεγάλο μέρος των εργαζόμενων στο δημόσιο δεν έχει αξιολογηθεί και να έχει ανατεθεί η λύση του προβλήματος στην συγκυβέρνηση …ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Παρόλα αυτά, επιμέρους αγώνες όπως αυτοί των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων και των καθηγητών, με την επιμονή τους κατόρθωσαν να παραμείνουν στο προσκήνιο υποχρεώνοντας και την νέα κυβέρνηση να δεσμεύεται στην δικαίωση των αιτημάτων τους.

Η κυβερνητική αλλαγή της 25 Γενάρη πέρα από την αυτονόητη καταγραφή της μαζικής λαϊκής δυσαρέσκειας έχει αναδείξει ότι τα ζητήματα των εργαζομένων παραμένουν σε πρώτη γραμμή. 

Η αποδοχή από τους κυβερνητικούς εταίρους ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ των πλαισίων κίνησης στα όρια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ προεκλογικά, οδήγησε  μετεκλογικά στην αναγνώριση του χρέους στην αναζήτηση συμβιβαστικής λύσης και πληρωμής του και συνεπακόλουθα στο πάγωμα των διεκδικήσεων πέρα από τα όρια του περιβόητου προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Στην δέσμευση δηλαδή για παράταση ακόμη μιας χρονιάς τουλάχιστο της μνημονιακής πολιτικής λιτότητας στους εργαζόμενους στο δημόσιο(μισθολογικά και ωριμάνσεις), και στην  αποδοχή της κινητικότητας και ίδωμεν σε τι νέο σύστημα αξιολόγησης που θα αμείβει τους «άξιους», εν αντιθέσει προφανώς με τους …τεμπέληδες δημόσιους υπάλληλους .

Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που ακόμα και αν δεν  υποστεί μνημονιακού τύπου αναπροσαρμογές οδηγεί στην παράταση της φτώχειας βαφτίζοντας …τερματισμό της λιτότητας την επιστροφή στη «γενιά των 700 ευρώ» και τις οριακές παροχές επιβίωσης στους πλέον εξαθλιωμένους!

Συνάδελφοι-ισσες είναι απαραίτητο στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται οι εργαζόμενοι να ξανασηκώσουν τη σημαία της πάλης. Να ξεμπερδέψουν με τις κυβερνητικές λογικές διαπραγμάτευσης με τους ιμπεριαλιστές και να αναμετρηθούν μαζί τους για την ανατροπή της φτώχειας και της εξαθλίωσης. 

ΔΕΝ οδηγεί πουθενά η λογική της  αριστερής πίεσης της κυβέρνησης για να διαπραγματευτεί καλύτερα όπως τίθεται από διάφορες πλευρές ακόμα και από τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ)

Eίναι απαραίτητο να διαμορφωθεί ένα δυναμικό εργαζομένων που θα αποτελέσει ένα σοβαρό στήριγμα των αγωνιστικών διαθέσεων που είναι σίγουρο ότι υπάρχουν αλλά αδυνατούν να βρουν στοιχειώδεις όρους εγγύησης της πάλης τους με αποτέλεσμα να επιστρέφουν στην απογοήτευση και την αδράνεια.

Είναι περισσότερο από απαραίτητο και στο κίνημα των υγειονομικών να διαμορφωθεί ένα ρεύμα απόψεων που δεν θα πείθεται για  την ματαιότητα των αγώνων με δικαιολογίες «αριστερής» προέλευσης αλλά θα αναζητά την αναμέτρηση με την κυβέρνηση στο πεδίο που είναι προνομιακό. Το πεδίο των μαζικών αγώνων, με απεργίες ξεπερνώντας τη λογική της ανάθεσης της λύσης των προβλημάτων.

Για να μπορέσουν να βρουν πραγμάτωση τόσο η αντίσταση, η ματαίωση των αντιλαϊκών σχεδίων κυβέρνησης ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ, αλλά και για να ανοίξει ο δρόμος διεκδίκησης να πάρουμε πίσω όλα όσα μας έκλεψαν

Η ΥΓΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ-ΠΛΗΡΗ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ-ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ