Η συρρίκνωση της μετενέργειας (δηλαδή της επέκτασης ισχύος μίας κλαδικής σύμβασης μετά την καταγγελία ή τη λήξη της) από έξι σε τρεις μήνες αποτελεί ένα ακόμη βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Ένα βήμα που θα σημάνει την κατακόρυφη μείωση των μισθών και του μεροκάματου για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, την απώλεια σημαντικών δικαιωμάτων που προέβλεπαν οι κλαδικές συμβάσεις, τη γενίκευση της εργασιακής ανασφάλειας, την ένταση και επέκταση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο η μείωση της μετενέργειας. Μαζί με αυτή και πριν από αυτή είναι οι νόμοι που προβλέπουν την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων επί των κλαδικών, η απευθείας κρατική παρέμβαση στο ύψος των μισθών της Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, οι νόμοι για την επέκταση των «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων (εκ περιτροπής εργασία, μερική απασχόληση, ενοικίαση εργαζομένων κ.λπ.) και μια σειρά άλλα αντεργατικά μέτρα που «άναψαν το πράσινο φως» για το ξεκίνημα ενός «μακελειού» στους χώρους δουλειάς.
Και, παρά τα κροκοδείλια δάκρυα της εργοδοσίας, δεν μπορεί να κρυφτεί η αδημονία της να μπουν όλα αυτά τα μέτρα σε εφαρμογή, αλλά και να «εμπλουτιστούν» με νέα, ακόμη χειρότερα για τους εργαζόμενους. Αυτό μαρτυρά η κατακόρυφη αύξηση των επιχειρησιακών συμβάσεων, των ατομικών συμβάσεων, της μετατροπής συμβάσεων από πλήρους σε μερικής απασχόλησης, οι καθημερινοί εκβιασμοί στους χώρους δουλειάς για αποδοχή άθλιων όρων εργασίας κάτω από την απειλή της απόλυσης. Αυτό μαρτυρούν οι απανωτές καταγγελίες συλλογικών συμβάσεων από την εργοδοσία, αλλά και το στήσιμο δεκάδων εργοδοτικών «ενώσεων προσώπων». Αυτό μαρτυρούν οι χιλιάδες απολύσεις «παλιών» εργαζομένων και η αντικατάστασή τους με «νέους», χειρότερα αμοιβόμενους, έξω από κάθε σύμβαση και στη βάση πολύ χειρότερων όρων δουλειάς.
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Πίσω από την επιχείρηση κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων κρύβεται η προσπάθεια των δυνάμεων του κεφάλαιου να αποσυγκροτήσουν πλήρως την εργατική τάξη, να χτυπήσουν κάθε έννοια και δυνατότητα συλλογικού αγώνα και συλλογικής διεκδίκησης, να μετατρέψουν τους εργαζόμενους σε πραγματικούς δούλους, χωρίς δικαιώματα, μόνους απέναντι στην ακατάσχετη επίθεση. Και πάνω απ’ όλα θέλουν να τους πείσουν ότι αυτό είναι κάτι το αντικειμενικό, ένας μονόδρομος που επιβάλλεται από το δήθεν κοινό συμφέρον της διεξόδου από την κρίση που απαιτεί «διαρθρωτικές αλλαγές» και ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας».
Οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη πρέπει να είναι ξεκάθαροι: Τα αντεργατικά αυτά μέτρα, ο σύγχρονος εργασιακός μεσαίωνας που θέλουν να επιβάλουν, υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου ιμπεριαλιστικού κεφάλαιου, της ΕΕ, του ΔΝΤ, των ντόπιων κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών τους υπαλλήλων. Και τα συμφέροντα αυτά είναι αντιδιαμετρικά αντίθετα με το συμφέρον της εργατικής τάξης, με το δικαίωμά της να απολαμβάνει τον πλούτο που η ίδια -και μόνο αυτή- παράγει, το δικαίωμά της να αγωνίζεται ενάντια στην οργανωμένη κλοπή του μόχθου και της ζωής της και να παλεύει ενάντια στο καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, για μια ζωή ανθρώπινη και αξιοπρεπή.
Το μήνυμα των εκλογών της 6ης Μάη, το «χαστούκι» που δέχτηκαν οι δυνάμεις που στήριξαν τη βάρβαρη επίθεση, πρέπει να μετατραπεί σε παρατεταμένο αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Το μήνυμα της κάλπης θα βρει τη δικαίωσή του μόνο μέσα από την ενίσχυση των εστιών αγώνα και αντίστασης. Αυτό είναι που φοβίζει το σύστημα και όχι η αναπαραγωγή των κοινοβουλευτικών αυταπατών που δίνουν και παίρνουν αυτές τις μέρες.
Η εργατική τάξη δεν χρωστάει τίποτε και σε κανέναν. Αντίθετα, της χρωστούν όλοι, τα πάντα. Το μόνο χρέος της είναι προς τον ίδιο της τον εαυτό: Να αποτινάξει τα δεσμά της από όλους αυτούς που θέλουν να της φορτώσουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης.
- Υπερασπίζοντας το συλλογικό αγώνα. Υπερασπίζοντας τις συλλογικές συμβάσεις και απαιτώντας την υπογραφή νέων με πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς.
- Παίρνοντας την υπόθεση του αγώνα στα δικά της χέρια. Ζωντανεύοντας και ενισχύοντας τα σωματεία, φτιάχνοντας νέα εκεί που δεν υπάρχουν, στήνοντας επιτροπές αγώνα. Κόντρα στις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ομοσπονδίες που υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα του κεφάλαιου και της μεγαλοαστικής τάξης.
- Προωθώντας τον κοινό αγώνα, την κοινή δράση των εργαζομένων ενάντια στη βάρβαρη επίθεση, με στόχο την οικοδόμηση ενός πλατιού μετώπου αντίστασης και διεκδίκησης.
Ταξική Πορεία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου